ΣΚΕΨΕΙΣ (ΓΙΑ) ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Σύντροφε, αν δεν προσέξεις στις γιορτές των Χριστουγέννων, ίσως να πέσεις σε παγίδα. Ίσως να νομίσεις, ή να πειστείς:

- Ότι ο κόσμος των ταξικών διαφορών και των ιμπεριαλιστικών πολέμων, μπορεί να ζει αρμονικά και αγαπημένα γενικώς, αφού το πράττει στις γιορτές.

- Ότι η πάλη των τάξεων και των ιδεών, οι ιδεολογίες και οι πολιτικοί στίβοι είναι δευτερεύοντα στοιχεία της κοινωνικής εξέλιξης.

- Ότι όλες οι οικογένιες και οι παρέες που συναντιούνται και ανταλλάζουν δώρα και ευχές, στηρίζονται σε γερά θεμέλια αλληλοσεβασμού και αλληλεγγύης, ουσιαστικά διαψεύδωντας έτσι τη συστημικότητα της νοοτροπίας του ατομικισμού και της ασυδοσίας.

- Ότι τα υλικά αγαθά, τα λεφτά, οι ακριβές μάρκες είναι τα πραγματικά δώρα και έχουν εν γένει ιδιαίτερη σημασία στην ανθρώπινη επαφή.

- Ότι οι παραδόσεις, όποιες και αν είναι αυτές, πρέπει να τηρούνται και να διαιωνίζονται, απλά και μόνο διότι έχουν παγιωθεί στο χρόνο.

- Ότι οι καλές πράξεις έχουν την εποχή τους και κάνοντάς τες τα Χριστούγεννα ξεμπερδεύεις μέχρι του χρόνου.

- Ότι η καλή πράξη ισούται μόνο με την ελεημοσύνη και είναι εξ'ορισμού υπερταξική.

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΕΣ ΛΕΖΑΝΤΕΣ

Προτεινόμενη λεζάντα 1 - 'Αφήστε τα υπόλοιπα και επικεντρωθ​είτε στα λόγια των ανθρώπων που φωνάζουν (δεξιών εργαζομένω​ν).'

Προτεινόμενη λεζάντα   2  - 'Όντως πόσα πιάνει ο Αβέρωφ;'

Προτεινόμενη λεζάντα  3 - 'Για να πει το ψέμα σημαίνει νομίζει ότι (ίσως με τη βοήθεια κάποιων) μπορεί να το πλασάρει ως αλήθεια.'

Προτεινόμενη λεζάντα  4 - 'Πόσο ακαδημαϊκή είναι μια σοβαρή οικονομική ανάλυση που προσπερνά την ανθρώπινη αγανάκτηση;'

Προτεινόμενη λεζάντα   5 - 'Ένδειξη του τι (ξ)έχασε η αριστερά με τη στάση της.'

Προτεινόμενη λεζάντα  6 - 'Άστε με να τραγουδήσω τα υπαρξιακά μπλουζ της Κυπριακής αριστεράς.'



.....

Για τα μέτρα λιτότητας, τον προϋπολογισμό, την αριστερά και τη σιωπή των αυτοδιατεινόμενων υπερασπιστών της εργατικής τάξης

'Εδώ τα ίδια. Κρύβονται στο καβούκι τους οι άνθρωποι. Τα ΚΚ είναι 2 και χιλιάδες οι ερμαφρόδιτοι «επαναστάτες». Έτσι και λίγο φανείς μπόσικος, πέρασες απέναντι'.

                                            Κατερίνα Γώγου - Α, ρε σύντροφε (Τρία κλικ αριστερά, 1978)

Μετά τη συνάντηση των πολιτικών αρχηγών με την Κυβέρνηση και τη συμφωνία μεταξύ τους για αρκετά μέτρα δημοσιονομικής εξυγίανσης, άρχισαν να κατατίθενται στη Βουλή τα διάφορα σχετικά νομοσχέδια για αλλαγή πλεύσης της οικονομικής πολιτικής. Μαζί τους σύντομα θα τεθεί σε ψηφοφορία και ο νέος προϋπολογισμός. Παρόλο που συνεχίζονται οι μίκρο-αντιπαραθέσεις για την οικονομία (με φόντο τις επερχόμενες δημοτικές εκλογές και ενδεχόμενο στόχο την επικάλυψη των ακόμα πιο αυστηρών μέτρων λιτότητας, που τροχοδρομούνται από τη δεξιά και το κέντρο), τα μέτρα που έχουν προταθεί μέχρι τώρα προχωρούν ακάθεκτα προς ψήφιση στη Βουλή μέσα σε κλίμα ευρείας συναίνεσης και με πολύ περιορισμένο το ενδεχόμενο να γίνουν ουσιαστικές τροποποιήσεις - δηλαδή που να αφορούν έμμεση ή άμεση αναδιανομή του πλούτου και της επιβάρυνσης για την πληρωμή του 'κόστους' της οικονομικής κρίσης. Μεταξύ άλλων, τα διάφορα νομοσχέδια (και ο προϋπολογισμός) περιλαμβάνουν τα εξής, επιζήμια για τους μισθωτούς, μέτρα:

1) Αυξήσεις φόρων:

α) όπως του ΦΠΑ από το 15% στο 17%.

2) αλλαγές στο κρατικό μισθολόγιο:

α) πάγωμα του κρατικού μισθολογίου για δύο χρόνια.

β) μη παραχώρηση ΑΤΑ του 1^ου εξαμήνου του 2012 για τα επόμενα 4 εξάμηνα.

γ) μείωση της απασχόλησης.

δ) μείωση κλιμάκων εισδοχής.

ε) εισαγωγή/αύξηση εισφορών στον ευρύτερο δημόσιο τομέα για το ταμείο συντάξεων σε μόνιμη βάση.

ζ) κατάργηση κενών θέσεων.

3) Μειώσεις σε κοινωνικές δαπάνες και επιδόματα:

α) στόχευση επιδομάτων τέκνου και φοιτητικής χορηγίας.

β) μείωση επιδομάτων μη στοχευμένων κοινωνικών σχεδίων κατά 10%.

γ) μείωση/κατάργηση κάποιων επιδομάτων του δημόσιου βοηθήματος.

δ) κατάργηση Σχεδίου Επιστροφής ΦΠΑ για την πρώτη κατοικία (€55 εκ.).

Δεν θα εξηγήσω τα πιο πάνω μέτρα και τον αντίκτυπό τους πάνω στους μισθωτούς. Το έχει κάνει εν μέρει ο Γρηγόρης εδώ και το ανέπτυξα εν συντομία σε προηγούμενη μου ανάρτηση για παρόμοιο θέμα. Αντί τούτου θα επικεντρωθώ στο πως φτάσαμε σε αυτό το σημείο και στο πολιτικό μήνυμα που αναδύεται μέσα από τους χειρισμούς του όλου ζητήματος από την αριστερά.

Το κυρίαρχο επιχείρημα-ομπρέλλα είναι ότι αν δεν ληφθούν αυτά τα (πιο πάνω) μέτρα θα μπούμε στον Μηχανισμό Στήριξης και θα επέλθουν τα χειρότερα. Οσάν και αυτά τα μέτρα είναι τα απολύτως αναγκαία και αναντικατάστατα για τη διάσωσή μας. Οσάν και στη διάσωση δεν έχει πλούσιους και φτωχούς, δεν έχει τάξεις που επωφελούνται και άλλες που πεινούν. Το επιχειρήμα αυτό είναι το ίδιο που η Κυπριακή αριστερά αρνείτο να αναγνωρίσει σαν ορθό τα τελευταία χρόνια. Και όμως το γενικό κλίμα συναίνεσης γύρω από τα προαναφερθέντα μέτρα καλλιεργήθηκε πρώτα και κύρια από την ίδια την Κυβέρνηση με πρωτοστάτη τον Υπουργό Οικονομικών. Λίγες μόνο μέρες μετά την αρχική ανακοίνωση του Υπουργού για τα μέτρα που τότε επροτίθετο να εισηγηθεί στο Υπουργικό Συμβούλιο ακολούθησε σύσσωμο το Λαϊκό Κίνημα και το ΑΚΕΛ. Η Χαραυγή στις 19 Νοεμβρίου κυκλοφόρησε με τον 'πανηγυρικό' τίτλο 'Πάγωμα στους Μισθούς του Δημοσίου', σαν να και επρόκειτο για ριζοσπαστική ρεφόρμα. Οι αρχικές αντιδράσεις της ΑΚΕΛικής ηγεσίας στις διακηρύξεις Καζαμία άρχισαν να εξαφανίζονται από τη δημόσια σφαίρα και να παίρνουν σειρά οι ανακοινώσεις για αδείρητη ανάγκη εθνικής συνεννόησης και πλήρη στήριξη του Υπουργού. Μετά από τη σύσκεψη των κομμάτων με την Κυβέρνηση στο Προεδρικό πριν 9 ημέρες, το ΑΚΕΛ συμφώνησε και επίσημα με τα μέτρα. Η Κ.Ε του ΑΚΕΛ προχθές ψήφισε ομόφωνα και τον Προϋπολογισμό. Η ΠΕΟ χαμήλωσε τους τόνους και φαίνεται να έχει περιοριστεί στην εξαγγελία του καθ'όλα συμβολικού μέτρου της πικετοφορίας έξω από το Υπουργείο Οικονομικών και τη Βουλή, κατά τη διάρκεια της συζήτησης του Προϋπολογισμού. Η Προοδευτική και η ΕΔΟΝ δεν ανακοίνωσαν κάτι.

Φυσικά, η οργανωτική δομή του ΑΚΕΛ και του Λαϊκού Κινήματος είναι τέτοια που περιορίζει στον μέγιστο βαθμό τις εσωτερικές αντιδράσεις στις αποφάσεις της ηγεσίας. Όμως και ο άξονας ΑΚΕΛ-Κυβέρνησης φαίνεται να είναι δομημένος και στελεχωμένος με τέτοιο τρόπο που περιορίζονται επίσης στον μέγιστο βαθμό και οι αντιδράσεις της ίδιας της ηγεσίας του ΑΚΕΛ και του Λαϊκού Κινήματος στις αποφάσεις της (ΑΚΕΛικής) Κυβέρνησης. Οι προτάσεις του ΑΚΕΛ που στάληκαν στο Υπουργείο Οικονομικών και ανακοινώθηκαν επίσημα στις 23Νοεμβρίου, ούτε περιλαμβάνονται στον Προυπολογισμό, ούτε παρουσιάζονται τις τελευταίες μέρες στα έντυπα του κόμματος[i].Έχουν ουσιαστικά αντικατασταθεί από θεωρητική κριτική στη στρατηγική λιτότητας που χάραξε και χαράσσει η ΕΕ και το ΔΝΤ[ii]. Ο φόρος εταιριών δεν αναφέρεται καν πλέον, η περαιτέρω μείωση των δαπανών για την άμυνα με την ταυτόχρονη μείωση της στρατιωτικής θητείας, η φορολόγηση της εκκλησίας κ.λπ. δεν αποτελούν καν θέματα στην ατζέντα οποιασδήποτε σύσκεψης. Η Προοδευτική και η ΕΔΟΝ έχουν προδοθεί από ανθρώπους που ζυμώθηκαν στις τάξεις τους, αφού την ώρα που διαδήλωναν ενάντια στη μείωση κλιμάκων εισδοχής στο δημόσιο, αυτό το μέτρο 'κλειδωνόταν συναινετικά' στο Προεδρικό. Η ΠΕΟ έχει παραγκωνιστεί, χωρίς καν να διατηρεί στην ουσία το 'δικαίωμα' να καλεί τα μέλη της σε απεργία.

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων ημερών και μάλιστα σε μια περίοδο που οι γενικές τάσεις της κοινής γνώμης για την οικονομία φαίνονται συμπαθείς προς τη φιλοσοφία του να πληρώσει ο πλούτος[iii],κανένας από τους πολιτικούς και κοινωνικούς δρώντες της αριστεράς δεν επανέφερε, ούτε διεκδίκησε τις αρχικές και σε μερικές περιπτώσεις πολύ πρόσφατες θέσεις του. Αν υποθέσουμε ότι έστω και το 1/3 από αυτές τις θέσεις ήταν όντως δικεδικήσιμο, τουλάχιστον δεδομένου του ότι η Κυβέρνηση, αντίθετα με την αντιπολίτευση, διαθέτει τόσο μια ενδελεχή πληροφόρηση για τις εξελίξεις σε επίπεδο ΕΕ, όσο και την ευχέρεια να συνδιαλέγεται άμεσα με τις ελίτ της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και των Διεθνών Οίκων Αξιολόγισης, τότε ίσως να μην χρειαζόταν να περικοπούν τόσες κοινωνικές δαπάνες, να, να, να.

Αυτό που με ξενίζει πάνω απ'όλα όμως είναι ότι πολλοί αξιόλογοι σχολιαστές της ευρύτερης (και όχι απαραίτητα κοινοβουλευτικής) αριστεράς (συμπεριλαμβανομένων και διάφορων παραδοσιακών ανώνυμων και επώνυμων bloggers) δεν αρθρώνουν κουβέντα για τα πιο πάνω. Επί τοις ευκαιρίας και με φιλική διάθεση τους ρωτώ: Έχει εμπεδωθεί στη συνείδησή σας η απειλή του Μηχανισμού σαν ένα πρόβλημα με λύση-μόνοδρομο; Ή σας εκφράζει η στρατηγική της παντοτινής δημόσιας υπεράσπισης της κοινοβουλευτικής αριστεράς, στη βάση του επιχειρήματος ότι αυτή είναι η καλύτερη επιλογή στις δοσμένες συνθήκες; Ή μήπως είναι κάτι άλλο που αδυνατώ να κατανοήσω;

Σε κάθε περίπτωση η ταχεία και απροκάλυπτη αποσιώπηση παραδοσιακών θέσων και επιχειρημάτων, αλλά και η συμπόρευση με αστικές δυνάμεις για μέτρα στα οποία ποτέ προηγουμένως δεν συγκατέθεσε, συνεπάγεται ασήκωτες ευθύνες για την Κυπριακή αριστερά στην παρούσα συγκυρία. Τόσο για αυτούς που κυβερνούν, όσο και για εκείνους που δεν μπόρεσαν να επηρεάσουν τους πρώτους. Πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες της πολιτικές ήττες, πολύ απλά διότι δεν προσπάθησε αρκετά και άφησε τον εαυτό της να γλυστρήσει σε μια αμαρτωλή συμμαχία με τους ταξικούς της εχθρούς, που κάθε άλλο παρά εξασφαλίζει τα συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων. Τουλάχιστον αν προσπαθούσε και έχανε το παιχνίδι, τότε θα άφηνε πίσω της ένα πάτημα για μετά, ένα μέτωπο στην κοινωνία που ίσως να ανασυντασσόταν υπό διαφορετικές συγκυρίες, μια λαϊκή συνείδηση που δεν θα πίστευε εύκολα το ψεύδος και τον λαϊκισμό που υιοθετεί μια υπερταξική τάχα ρητορική. Αντί αυτού επέλεξε να ενδυναμώσει με τη στάση της τις θέσεις της πλουτοκρατίας, της δεξιάς και κέντρο-δεξιάς/'αριστεράς', της ΟΕΒ, του ΚΕΒΕ, του ΔΝΤ και των ελίτ που ηγεμονεύουν την ΕΕ.

Σε κάποιες χώρες η κρίση φέρνει ανασύνταξη της αριστεράς, ενδυνάμωση του ταξικού κινήματος και ριζοσπαστική στροφή. Στη δική μας, φαίνεται να σπρώχνει προς την πλήρη σοσιαλδημοκρατικοποίηση. Εξού και για ακόμα μια φορά τίθεται το ερώτημα: Μήπως η διεκδίκηση της Προεδρίας από το ΑΚΕΛ το 2008 ήταν το λάθος των λαθών;

---

[i]Οι προτάσεις του ΑΚΕΛ περιλάμβαναν, μεταξύ άλλων και τα εξής:

-Φορολογία ακινήτων με το συνδυασμό των δύο προτάσεων για:
(α) Προώθηση της φορολογίας οφέλους από αλλαγή ζώνης ανάπτυξης σε συνδυασμό με την αναστολή μεταβιβαστικών τελών για τους επόμενους έξι μήνες για όσα ακίνητα αγοράζονται και μεταβιβάζονται μέσα σ΄ αυτή την περίοδο.
(β) Εισαγωγή φορολογίας αδρανούντων και αναπτυξιακών κτημάτων μεγάλης αξίας
- Εισαγωγή Ειδικού Φόρου πάνω σε είδη πολυτελείας
- Εισαγωγή φόρου εκατομμυριούχου ή καθαρής περιουσιακής θέσης σε περιουσία μεγάλης αξίας εξαιρουμένης της δαπάνης για απόκτηση μόνιμης κατοικίας.
- Έκτακτη αμυντική συνεισφορά επί των καθαρών κερδών των εταιρειών ύψους 1,5%.
-Έκτακτη, κλιμακωτή εισφορά των υψηλόμισθων στον ιδιωτικό τομέα
-Ενίσχυση Μικρομεσαίων Επιχειρήσεων, μέσα από τη δημιουργία εγγυοδοτικού ταμείου για τις ΜΜΕ και μελέτη του ενδεχόμενου παγοποίησης των αυξήσεων στα ενοίκια για περίοδο δύο ετών.
Παραμένει αμφίβολο αν έστω και κάποια από αυτά θα επαναδιεκδικηθούν.

[ii]π.χ. βλ. άρθρο Ν. Κατσουρίδη την 1η Δεκ. στη Χαραυγή με τίτλο Όικονομική Κρίση και τα Όρια των Κοινωνιών',όπου ο συγγραφέας δεν αγγίζει ούτε ένα από τα μέτρα του Προϋπολογισμού.

[iii] Βλ. τη σχετική δημοσκόπηση του 'Φιλελεύθερου' στις 21/11/2011. Για μια ενδιαφέρουσα και κατά τη γνώμη μου σωστή ανάλυση, βλ. -το μπλογκ του Λινοπάμπακου - εδώ.

ΘΥΜΙΖΕΙ ΧΟΥΝΤΑ...

Η παράφορη αδικία για την Ομόνοια ήταν και σήμερα οφθαλμοφανής. Τα κατεστημένα και αυτοί που τους κάνουν το dirty work μέσα στο γήπεδο πήραν ένα παιχνίδι που όπως όλα έδειχναν άνηκε στους πράσινους και το 'πάσαραν' απροκάλυπτα στον ΑΠΟΕΛ (ανύπαρκτη κόκκινη στο 30’, μη καταλογισμός πέναλτι λίγο μετά, λανθασμένες υποδείξεις σε οφσάιντ και διάφορα άλλα μικρότερης σημασίας). Δικαιώνεται και πάλι ένα πρόσφατο κείμενο του Μάριου Θρασυβούλου για τα βαθιά ριζωμένα, κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα που καταστρατηγούν διαχρονικά τα δικαιώματα της βασικής ομάδας της αριστεράς και των οπαδών της (μπορείτε να το διαβάσετε - στο μπλογκ της Disdaimonas - εδώ)

Πάντως εμένα σήμερα η όλη εικόνα μου θύμισε μια δήλωση του Πατακού στη Δέσποινα Παπαδοπούλου (γυναίκα του χουντικού Γεώργιου Παπαδόπουλου), όπως την αφηγείται η ίδια.

ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ

Καμία κυβέρνηση δεν είναι τεχνοκρατική. Οι κυβερνήσεις είναι εξ'ορισμού πολιτικές. Για περισσότερους από ένα λόγους. Διότι διορίζονται από πολιτικές ελίτ που αργά ή γρήγορα θέλουν να κεφαλαιοποιήσουν σε αυτή τους την 'καλή διάθεση' να κάνουν πέρα για άλλους. Γιατί πίσω από τα τεχνοκρατικά προσωπία αυτών των κυβερνήσεων υποβόσκει η ταξική τους στράτευση και η πολιτική τους ιδεολογία, όπως αυτές εκφράζονται τόσο μέσα από τις κυβερνητικές αποφάσεις τους, όσο και μέσα από τις οργανώσεις που τις καλωσορίζουν και χειροκροτούν. Διότι οι ίδιες οι πολιτικές ελίτ που διορίζουν τις 'τεχνοκρατικές κυβερνήσεις' έχουν και αυτές ταξική στράτευση και πολιτική ιδεολογία. Γιατί ταξική στράτευση και πολιτική ιδεολογία έχουν φυσικά και αυτοί που άσκησαν πίεση στις εγχώριες πολιτικές ελίτ για εγκαθίδρυση 'τεχνοκρατικών' κυβερνήσεων - δηλαδή η τρόϊκα της ΕΕ (Ευρωπαϊκής Ένωσης), της ΕΚΤ (Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας) και του ΔΝΤ (Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου). Τέλος, διότι οι 'τεχνοκράτες'-κυβερνώντες, διαχειρίζονται την κρατική μηχανή, χρησιμοποιούν τα πιο δυνατά κανάλια προπαγάνδας, νομιμοποίησης και απονομιμοποίησης υποκειμένων και ρητορικής και δεν διστάζουν να ενεργοποιήσουν τους μηχανισμούς καταστολής 'υπερβολικών' αντιδράσεων απέναντί τους.

Υπάρχουν εξάλλου πολλά κοινά σημεία μεταξύ των μέτρων και εισηγήσεων των 'τεχνοκρατικών' κυβερνήσεων σε Ιταλία και Ελλάδα (του Μάριο Μόντι και του Λούκα Παπαδήμου, αντίστοιχα) από τη μια και αυτών των προηγούμενων πολιτικών κυβερνήσεων σε τούτες τις δύο χώρες (του Μπερλουσκόνι και του Παπαντρέου, αντίστοιχα) από την άλλη. Και στις τέσσερεις περιπτώσεις, τα προγράμματα και οι προθέσεις οικονομικής πολιτικής είχαν/έχουν ως βάση τους τις ιδιωτικοποιήσεις, την αύξηση στο ΦΠΑ και άλλους έμμεσους φόρους, την ουσιαστική κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, τη μείωση στους μισθούς των υπαλλήλων των κρατικών επιχειρήσεων, τη μείωση συντάξεων, την αύξηση του ορίου αφυπηρέτησης, τη δραστικότατη μείωση στις προσλήψεις στο δημόσιο, τη λειτουργία του συστήματος 'εφεδρείας' (στην περίπτωση της Ελλάδας, με 30.000 υπαλλήλους φέτος και σχεδόν άλλους τόσους ανά έτος ως το 2015) και πάει λέγοντας. Αυτά τα μέτρα αναμφίβολα επιβαρύνουν κυρίως τους μισθωτούς και μη-προνομιούχους. Το 'κοινωνικά ευαίσθητό' τους στοιχείο βασικά εντοπίζεται στα μέτρα ενάντια στη φοροδιαφυγή και στον φόρο πολυτελείας - που στην περίπτωση της Ιταλίας ακόμα συζητείται και που στην περίπτωση της Ελλάδας βρίσκει εμπόδια στις εισηγήσεις της τρόϊκας.

Τα τέσσερα προγράμματα είναι λοιπόν εμφανώς όμοια. Ας μην ξεχνούμε ότι πάνω-κάτω ένα μεγάλο μέρος και των τεσσάρων επιβλήθηκε από την τρόϊκα. Και ότι τόσο ο Μπερλουσκόνι, όσο και ο Παπαντρέου έχουν υποστηρίξει τα ανακοινωθέντα μέτρα (ή την σωρεία προθέσεων) των 'τεχνοκρατών' που διόρισαν. Πρόκειται για συμπόρευση με το πλήρως νεοφιλελέυθερο μοντέλο οικονομικής διακυβέρνησης, δηλαδή τη μονεταριστική αντίληψη για τη λειτουργία της αγοράς. Δεν είναι μόνο ότι ουδόλως παρατηρείται οποιαδήποτε παρέκλιση από τους κεντρικούς άξονες του εν λόγω μοντέλου - αυτούς της ερμηνείας της κοινωνικής δικαιοσύνης με ωφελιμιστικούς όρους, της ταύτισης της ανάπτυξης με την αυτόματη δημιουργία (περισσότερης) κοινωνικής δικαιοσύνης και της ανάδειξης της ελεύθερης αγοράς σαν του ανώτατου εφαλτηρίου ανάπτυξης. Αυτοί εξάλλου είναι οι ιδεολογικοί σπόροι της κυρίαρχης οικονομικής πολιτικής στις χώρες της ΕΕ και όχι οι ανθοί της. Εξίσου αν όχι περισσότερο σημαντικά είναι μεταξύ άλλων και τα εξής χειροπιαστά, ιδεολογικά στοιχεία: η αναδιανομή του πλούτου δεν τίθεται σαν ζήτημα, τα μέτρα λιτότητας είναι στοχευμένα πάνω στα λαϊκά στρώματα, οι τράπεζες αντιμετωπίζονται σαν κοινωνικά ωφέλιμες και η σημασία που δίνεται στο χρηματοπιστωτικό σύστημα επισκιάζει τα προβλήματα και τις εξελίξεις στην πραγματική οικονομία.

Γιατί άλλαξαν οι κυβερνήσεις λοιπόν; Ratio legis est anima legis: το ίδιο το επίσημο επιχείρημα των όσων τάχθηκαν υπέρ της λεγόμενης τεχνοκρατικής λύσης, είναι πως οι 'τεχνοκράτες' δεν επηρεάζονται εύκολα από την πλειάδα των κοινωνικών και πολιτικών συμφερόντων που κινητοποιούνται στις χώρες όπου οι πρώτοι αναλαμβάνουν να κυβερνήσουν. Και ότι ως εκ τούτου δύνανται να λάβουν πιο σκληρές για τον λαό αποφάσεις και να υλοποιήσουν τα ήδη ληφθέντα μέτρα με πιο αποτελεσματικό και εύκολο τρόπο απ' ότι οι πολιτικοί τους προκατόχοι. Στις φιλελεύθερες καπιταλιστικές δημοκρατίες, τα κόμματα και οι κυβερνήσεις που αποτελούνται από αυτά, έχουν να αντιμετωπίσουν διάφορα τμήματα οργανωμένων συμφερόντων στα οποία βασίστηκαν και θα ξαναβασιστούν αργά ή γρήγορα για ψήφους. Μέσω του διαλόγου, της αντιπαράθεσης και της 'απειλής' των εκλογών, οι πολιτικές κυβερνήσεις αναγκάζονται να προβαίνουν σε ελιγμούς και συμβιβασμούς, έστω και αν στο τέλος τα οικονομικά τους μέτρα ευνοούν, σε λιγότερο ή περισσότερο βαθμό, ανάλογα με την περίπτωση, τον συσσωρευμένο πλούτο. Ο σκοπός του διορισμού μιας 'τεχνοκρατικής' κυβέρνησης είναι ουσιαστικά να νοθεύσει τη διαδικασία συνάθροισης των οργανωμένων συμφερόντων, έτσι ώστε να αρθούν τα εμπόδια που καθυστερούν ή περιορίζουν την κερδοφορία των επιχειρηματικών κολοσσών εντός και εκτός της χώρας. Μόνο που η ελιτιστική μετάβαση σε αυτές τις κυβερνήσεις, αλλά και ο δεδηλωμένος λόγος της ίδιας τους της ύπαρξης, αναιρούν σύσσωμη τη φιλοσοφία της φιλελεύθερης καπιταλιστικής δημοκρατίας, όπως αυτή εκφράζεται στο εποικοδόμημα που αποπνέει ο πολιτικός και κοινωνικός ανταγωνισμός.

Μήπως τελικά οι 'τεχνοκρατικές' κυβερνήσεις φανερώνουν την ασυμβατότητα μεταξύ του κοινωνικό-πολιτικού πλουραλισμού και των συμφερόντων της κεφαλαιοκρατίας; Μήπως η ασυμβατότητα αυτή γεννιέται εν καιρώ κρίσης; Τα ενδεχόμενα αυτά, εκτός από θεωρητικά ζητήματα που μυρίζουν 'Das Capital' και 'Grundrisse', είναι και πολιτικά όπλα στα χέρια όσων από εμάς επιμένουμε στην ύπαρξη ενδογενών καπιταλιστικών αντιφάσεων.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Είπα ν'αρχίσω με δκυό/τρία λόγια που να εξηγούν εν συντομία τον σκοπό τούτου του μπλογκ, όπως τούτος συνοψίζεται που τον υπότιτλο. Κάποια που τα σημεία που ακολουθούν επλίζω να έβρω την ευκαιρία να τα αναλύσω πιο εκτεταμένα σε μεταγενέστερα κείμενα. Για τωρά όμως, εννά είμαι σύντομος, έστω τζιαι με τον κίνδυνο να απλοποιήσω υπερβολικά κάποια πράματα.

Το να γράφεις τζιαι να συνδιαλέγεσαι που μόνα τους έννεν ποττέ αρκετά. Αν θέλεις να αλλάξεις κάτι, αν θέλεις να πείσεις πρέπει πρώτα να πλησιάσεις τες αρχές σου μέσα στο δρόμο για να δεις ποιες ένει κατάμματα. Είμαι πολιτικό ζώο τζιαι ως τέθκοιο διοχετεύω τα πιστεύω μου τζιαι μέσα που πολιτική τζιαι κοινωνική δραστηριότητα. Όμως το γράψιμο, τζιαι ο διάλογος τζιαι ο προβληματισμός που προκύπτουν μέσω του γραψίματος, εν ζωτικά κομμάθκια της κοινωνικής εξέλιξης τόσο των ατόμων όσο τζιαι των συλλογικοτήτων. Εν κάτι που μας βοηθά ούλλους να μάθουμε τζιαι ταυτόχρονα να μεταφέρουμε γνώση, επιχειρήματα τζιαι ιδέες. Τζιαι κυρίως εν απαραίτητες προϋποθέσεις του κάθε αγώνα για την πρόοδο, όσες τζιαι όποιες προοδευτικές αρχές τζιαι να συμπεραλαμβάνει τούτος ο όρος. Για τούτους τους λόγους, εννά δοκιμάζω να αποφεύγω τους αφορισμούς τζιαι τες συνθηματολογίες, υιοθετόντας μια πιο ερευνητική προσέγγιση, ως επι το πλείστον εμπειρική αλλά τζιαι ενίοτε θεωρητική.

Αλλά το μπλογκ έννεν ιδεολογικά ουδέτερο. Όπως τζιαι κανέναν είδος ρητορικής, όπως τζιαι κανένας άνθρωπος. Δαμέ η οπτική γωνία που ακολουθείται εν η ριζοσπαστική αριστερή. Χωρίς τούτο να σημαίνει ότι εν κλειστά τα αφκιά μου σε άλλες ιδεολογικές σχολές τζιαι προσεγγίσεις. Χωρίς να αφήνεται να νοηθεί ότι τούτη η οπτική γωνία εν μια, ενιαία τζιαι αδιάσπαστη. Πολλές φορές, πρέπει να δακκάνεις τζιαι να φκαίνει κόκκαλο που την αυτοκριτική. Μόνον έτσι ανασυντάσσεται ο αγώνας σου τζιαι ξανα-αποκτά νόημαν ο σκοπός σου. Τούτον αναγνωρίζω το. Τζείνο που σημαίνει το 'εν αριστερή', εν ότι η ταξική στράτευση μου (τζιαι του μπλογκ) εν τέθκοια που μέσω της υιοθέτησης της Μαρξιστικής παράδοσης υπερασπίζεται πάνω που όυλλα τα άλλα, τα συμφέροντα τζιαι τα δικαιώματα των λαϊκών στρωμάτων, των κοινωνικών συνόλων που αντιμετωπίζουν εκμετάλλευση τζιαι διάκριση, των υποτελών τάξεων τζιαι τμημάτων της κοινωνίας. Άρα αυτόματα το μπλογκ αποκτά τζιαι κριτική διάθεση, αφού τόσον οι υλικές σχέσεις όσο τζιαι το εποικοδόμημα των χωρών που ζούμε (δηλ. πάνω-κάτω των φιλελεύθερων καπιταλιστικών συστημάτων) εν τέθκοια που ταπμπελώνουν την αριστερή προοπτική ουτοπική τζιαι αναχρονιστική.

Όσον αφορά στην γλώσσα, σκοπεύκω να γράφω στα Κυπριακά, στη δημοτική τζιαι στα Αγγλικά, ανάλογα με το ακροατήριο στο οποίο στοχεύκει κυρίως το κάθε κείμενο. Όμως εννά αναδημοσιεύκω τζιαι κείμενα/αποσπάσματα που κείμενα άλλων, τζιαι εννά βάλλω τζιαι λλία τραούθκια τζιαι ποιήματα μέσα-μέσα.

Ελπίζω να τα λαλούμε συχνά, τζιαι δαμέ τζιαι αλλού.