ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΠΟ ΤΟ ΚΚ ΛΙΒΑΝΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΤΡΟ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΟΥ ΑΚΕΛ

Από εδώ: http://test1.lcparty.org/index.php?option=com_content&task=view&id=3443&Itemid=1

Dear Comrade Andros Kyprianou,

General Secretary of AKEL Party

Dear Comrades of Political Bureau members,

We were taken aback yesterday, by the visit of the prime minister of the Israeli Zionist entity, Benjamin Netanyahu, to Cyprus; where he met Cypriot President Dimitris Christofias to sign multi-faceted agreements. Perhaps the source of our gravest concern is the most dangerous and dire agreement: the so called “search and rescue agreement” which allows aerial and naval Israeli Zionist forces to enter Cyprus.

This visit has come at a moment when the Israeli Zionist threats are escalating against the Lebanese people, and their forces of resistance. The visit has also coincided with new and escalating Israeli Zionist military maneuvers along the length of the Lebanese border.

Comrades, we see this recent military agreement as a present and dire threat to the security and safety of our people, since it allows the Israeli Zionist entity to carry out a naval blockade of our shores and expand the depth and breadth of its aggression against us. Israel will be emboldened to increase its scheming and aggression against us, by taking advantage of a country that we consider ourselves to have friendly relations with, and at the head of which resides a communist president. To add insult to injury, Israeli will be able to intensify its aggression against us, while it is yet to be held accountable to any of the savage atrocities that it is continuously perpetuating against the Palestinian people on a daily basis.

Therefore we are writing to you, and through you to Comrade Dimitris Christofias, asking for a clarification for this new concession to an unrepentant inhumane aggressor.

Beirut, 17 February 2012

With comradely salutes

Political Bureau of the Lebanese Communist Party

ΔΙΑΓΝΩΣΗ

'Όσο το χειρότερο, τόσο το καλύτερο'. Εκ πρώτης όψεως η πιο πάνω θέση συνάδει απόλυτα με την Μαρξιστική και Λενινιστική ανάλυση για τον τρόπο με τον οποίο δύναται να επέλθει ο σοσιαλισμός στις ανεπτυγμένες χώρες. Mε απλά λόγια, όσο πιο εξαθλιωμένο το προλεταριάτο,  τόσο μεγαλύτερη η ανάγκη του για οργανωμένη αντίσταση, τόσο περισσότερες οι πιθανότητες για ρήξη με τον καπιταλισμό. Και όμως η εν λόγω θέση πολεμήθηκε όσο πολύ λίγες στη Μαρξιστική παράδοση. Πολύ απλά διότι αντιμετωπίστηκε ως ολοκληρωμένη στρατηγική άνευ προυποθέσεων. Αυτό που δεν λαμβάνει υπόψη της η θέση αυτή, ή τουλάχιστον η ερμηνεία της εκείνη που την προσεγγίζει εκτός ιστορικού πλαισίου είναι ότι 'το χειρότερο' εξυπακούει συνείδηση που να το εκλαμβάνει ως τέτοιο. Που να κατανοεί  την ανάγκη, τη σημασία και την οδό της αντίστασης σαν επικίνδυνη εξέλιξη για το κεφάλαιο. Μόνο τότε οι ατομικές συνειδήσεις θα μπορέσουν να μετουσιαστούν σε επαναστατικό ή έστω ριζοσπαστικό κοινωνικό ρεύμα  προς όφελος της δικής τους αντικειμενικής προόδου. Πάνω στην κάθε βάση (βλ. παραγωγικές σχέσεις) χτίζεται ένα εποικοδόμημα (βλ. κυρίαρχη ιδεολογία και νοοτροπία), το οποίο με τη σειρά του λειτουργεί και προσαρμόζεται για να διαιωνίσει την ισορροπία δυνάμεων στη βάση. Το ζήτημα ήταν πάντα η εκμεταλλευόμενη πλευρά της βάσης να καταλάβει τη πλασματικότητα του εποικοδομήματος που την εξουσιάζει.

Κατά πόσο η βάση θα καταστεί συγκρουσιακός χώρος, όπου η ισορροπία δυνάμεων θα ταρακουνηθεί, εξαρτάται τόσο από εξωτερικές όσο και από ενδογενείς στη βάση συνθήκες. Φυσιολογικά, η κάθε κρίση του καπιταλισμού θα περάσει 'έυκολα' για τους υπαίτιούς της εάν τους δοθεί η ευκαιρία να καλλιεργήσουν αυτοί συνείδηση στους εργαζομένους, κρατώντας τους με αυτό τον τρόπο ήμερους και εξυπηρετικούς. Εξού και ο Μαρξ ποτέ δεν θεώρησε τις οικονομικές κρίσεις στον καπιταλισμό αρκετές από μόνες τους για να ανοίξουν τους ασκούς της συστημικής αλλαγής, παρόλο που το μέγεθος της κάθε κρίσης θεωρήθηκε εν πολλοίς καθοριστικό για τις εξελίξεις κατά τη διάρκειά της. Το ιδεολογικό καθήκον της κοινοβουλευτικής αριστεράς όπως το εξήγησε πρώτος ο Λένιν[i] (ναι, πρόκειται για καθήκον, διότι η συμμετοχή στην αστική πολιτική αποφασίζεται έτσι ώστε να διεκπαιρεωθεί ο ιστορικός ρόλος του προλεταριάτου) είναι διπλό, με δύο διαστάσεις που είναι αλληλένδετες. Να υποσκάπτει τον καπιταλισμό κεφαλαιοποιώντας πάνω στις συγκρούσεις συμφερόντων μεταξύ των αστικών κομμάτων και να οργανώνει την εργατική τάξη και τις πλατιές μάζες με απώτερο σκοπό να ανοίξει το πέρασμα στο σοσιαλισμό όταν ωριμάσουν οι αντικειμενικές συνθήκες. Για να γίνουν αυτά -τόσο η υπόσκαψη και η οργάνωση, όσο και η ωρίμανση, η οποία βασίζεται εν μέρει στα δύο προηγούμενα - χρειάζεται η καλλιέργεια ταξικής συνείδησης, δηλαδή η καταπολέμηση της ψευδούς συνείδησης ανάμεσα σε αυτούς που τυγχάνουν εκμετάλλευσης. Λόγος για τον οποίο (μεταξύ άλλων) 'χωρίς επαναστατική θεωρία δεν μπορεί να υπάρξει επαναστατική πράξη'.

Με αυτά τα λίγα υπόψη μπορεί κάποιος έυκολα να καταλάβει πως πλέον στην Κύπρο η κοινοβουλευτική αριστερά δεν προωθεί την αλλαγή προς 'το καλύτερο', την εμποδίζει. Η ρητορεία της όχι μόνο δεν είναι τέτοια που να δαχτυλοδείχνει τον ταξικό εχθρό όταν αυτός επιστρατεύει τα πάντα για να κρύψει την ενοχή του, όχι μόνο δεν αναλύει θεωρητικά τον καπιταλισμό έτσι ώστε καταλαμβαίνοντάς τον να μπορέσει να του αντισταθεί αποτελεσματικά, αλλά επίσης αποκρύπτει το 'χειρότερο' όπως αυτό αντικατοπτρίζεται στη χειροτέρευση των εργασιακών σχέσεων, τη μείωση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων και τη γενικότερη εντατικοποίηση της εργοδοτικής και πολιτικής προσπάθειας κατακερματισμού του συλλογικού τους κοινωνικού κεφαλαίου. Όπως σωστά επιχειρηματολόγησε ο φίλος μου ο Α., η ΑΤΑ δεν θα παγώσει προσωρινά, η ΑΤΑ θα καταργηθεί - στο βαθμό  που αν αλλάξει  η κυβέρνηση σύντομα, τότε η ΑΤΑ απλά θα μείνει γνωστή στην ιστορία ως διαστρεβλωτικό αγκάθι της αγοράς. Με τον ίδιο τρόπο, οι μισθοί δεν πάγωσαν για δύο χρόνια, οι μισθοι μειώθηκαν - στο βαθμό που το 'φυσιολογικό' είναι η κάθε επικείμενη μισθολογική αύξηση να γίνεται με βάση το υφιστάμενο, παγωμένο και άρα χαμηλότερο απ'ότι θα ήταν, επίπεδο μισθών.

Η κοινοβουλευτική αριστερά στην Κύπρο καλλιεργεί ψευδείς συνειδήσεις.

---

[i] Παρόλο που η ανάλυση του Λένιν, τουλάχιστον δεδομένης της μετέπειτα αυξανόμενης πολυπλοκότητας των κομματικών και εκλογικών συστημάτων των αστικών δημοκρατιών, μπορεί να θεωρηθεί αρκετά γενική έτσι ώστε να αφήνει μεγάλα περιθώρια για διαφορετικές ερμηνείες από τους φορείς της Μαρξιστικής-Λενινιστικής ιδεολογίας.