Το
κείμενο αυτό αποτελεί σχόλιο για τον διάλογο μεταξύ του Ν. Τριμικλινιώτη και
του Χρ. Μ., δημοσιογράφου της Χαραυγής (και κατ'επέκταση της ίδιας της
Χαραυγής), σε σχέση με την επίθεση της αστυνομίας σε κατειλημμένο κτίριο στη
νεκρή ζώνη, όπου αρκετοί νεαροί, Ε/κ και Τ/κ, της κίνησης Occupy the
Buffer Zone, διεξάγουν συμβολικό αγώνα υπέρ της κοινωνικής ισότητας, της επαναπροσέγγισης
και της επανένωσης της Κύπρου. Tο
κείμενο στοχεύει κυρίως στο να απαντήσει στην τελευταία παρέμβαση του Χρ. Μ. (Χαραυγή
20.04.2012) προς απάντηση της κριτικής που εισέπραξε από τον Ν. Τριμικλινιώτη (όλος
ο διάλογος εδώ - http://thetrim1.blogspot.com/#!/2012/04/blog-post_20.html). Μέσω
τούτου ελπίζω να απαντηθούν και τα επιχειρήματα πολλών άλλων, τόσο από την ίδια
την αστυνομία, όσο και από τα πλείστα ΜΜΕ. Εστιάζω στον Χρ. Μ. και την Χαραυγή
όμως, διότι τα σχόλια τους ήταν μια δυσάρεστη 'έκπληξη' για την αριστερά και το
επαναπροσεγγιστικό κίνημα.
Μπαίνω
κατευθείαν στο θέμα. Βεβαίως και η Χαραυγή επιχειρεί "ιδεολογική,
κοινωνική και πολιτική νομιμοποίηση της παράνομης αστυνομικής βίας".
Μάλλον το κάνει σχετικά ασυναίσθητα, διότι δεν νομίζω να έχει
θεωρητικά επεξεργασμένες θέσεις για το τι εστί νομιμοποίηση της βίας και ποιοι οι
μηχανισμοί της στις αστικές κοινωνίες. Όμως το κάνει. Και το κάνει κυρίως μέσω
της πλήρους επισκίασης του τι εξελίχθηκε τη νύχτα της αστυνομικής επίθεσης, της
συμπεριφοράς των αστυνομικών, του αριθμού των τραυματιών. Τουλάχιστον θα μπορούσε
ο δημοσιογράφος της Χαραυγής να καταγράψει (έστω στην απάντησή του στον Ν.
Τριμικλινιώτη) τα εξής πασίγνωστα του συμβάντος: ότι υπήρξε αστυνομική βία
ενάντια σε νέους, ότι υπήρξαν ρατσιστικά σχόλια και συμπεριφορές εκ μέρους
αστυνομικών, ότι η αστυνομία και πιο συγκεκριμένα ο Ειδικός Αντιτρομοκρατικός
Ουλαμός μπούκαρε στο κτίριο με πλήρη εξοπλισμό καταστολής.
Μπράβο
στη Χαραυγή για το πρωτοσέλιδο της ρεπορτάζ την Κυριακή μετά το συμβάν, υπέρ
της συμβίωσης Ε/κ και Τ/κ, που όπως λέει ο Χρ. Μ. δεν ήταν 'καθόλου τυχαίο'.
Όμως εκείνα τα λόγια της εφημερίδας δεν μεταφράζονται σε χειροπιαστή στήριξη ενός νεανικού
κινήματος του οράματος για επανένωση και της αντί-καπιταλιστικής προοπτικής.
Γιατί; Διότι, ο Χρ. Μ. και η Χαραυγή δεν νομίζουν 'πως η επαναπροσέγγιση μπορεί
να γίνεται σε στέκια τα οποία έχουν καταληφθεί παράνομα από κάποια άτομα...'.
Προκύπτουν φυσικά τα εξής ανάπαντητα από τον δημοσιογράφο ερωτήματα: Αν ήταν η
ίδια η κατάληψη το πρόβλημα γιατί η αστυνομία δεν έδρασε προηγουμένως και γιατί η Χαραυγή δεν υπέδειξε το ζήτημα νωρίτερα; Το ότι
το κτίριο παραχωρήθηκε από την Μονή Κύκκου (στην οποία ανήκει) στο Δήμο
Λευκωσίας, ο οποίος δεν εξέδωσε επίσημη ανακοίνωση που να καταδικάζει την εν
λόγω κατάληψη και να ζητά την απομάκρυνση των καταληψιών, δεν καθιστά άκυρο το
επιχείρημα περί παράνομης κατάληψης; Η ίδια η επίθεση της αστυνομίας ήταν (όπως αναλύει εκτεταμένα αλλού ο Ν. Τριμικλινιώτης) ή δεν
ήταν παράνομη;
Ο δημοσιογράφος θίγει και το ζήτημα της ασφάλειας: οι καταληψίες μετέφεραν
ρεύμα από διπλανά κτίρια και αυτό είναι επικίνδυνο. Γράφει ο Χρ. Μ.: 'Αν, ο μη
γένοιτο, συνέβαινε οποιοδήποτε δυστύχημα, ποιος θα ευθύνετο; Οι καταληψίες, η
Αστυνομία η οποία δεν έδρασε έγκαιρα, ή η Κυβέρνηση, η οποία έχει μετατραπεί σε
«συτζιάν του μαύρου»'; Φυσικά, το σχόλιο για την Κυβέρνηση ήταν αχρείαστο γιατί ο Ν. Τριμικλινιώτης δεν αναφέρθηκε στην Κυβέρνηση
στην κριτική του. Αλλά φανερώνει τη διάθεση του δημοσιογράφου, ο οποίος
φαίνεται να ταυτίζει την όποια κριτική σε αυτόν και τη Χαραυγή με εχθρική στάση
απέναντι στην Κυβέρνηση. Επί της ουσίας όμως, το ζήτημα της ασφάλειας δεν
ακούγεται και πολύ πειστικό. Πρώτο, διότι χωρίς φως στο κτίριο οι κίνδυνοι για
τραυματισμούς θα ήταν περισσότεροι. Δεύτερο και κύριο, διότι τολμηρά
πράγματα κάνουμε όλοι μας σε κάποια φάση της ζωής μας. Το ζήτημα είναι αν αξίζει
να τα κάνουμε (για ένα ιδεώδες, ένα όραμα, ένα κοινωνικό αγώνα) ή όχι. Και
τρίτο, διότι κανένας εκπρόσωπος της αστυνομίας (ούτε ο Δήμαρχος Λευκωσίας, ούτε
καν τα πλείστα ΜΜΕ) δεν προέβαλαν αυτό το σημείο σαν λόγο για την επίθεση. Το
'επιχείρημα' της ασφάλειας είναι με άλλα λόγια ύπουλο και παραπλανητικό - έχει
κατασκευαστεί για να αγγίξει τα ευαίσθητα σημεία του κάθε συντηρητικού πολέμιου
και μη της λύσης και να αποπροσανατολίσει από την πεμπτουσία του ευρύτερου θέματος,
που δεν είναι άλλη από τη μάχη που δίνεται εδώ και δεκαετίες μεταξύ επαναπροσεγγιστών
και απορριπτικών/εθνικιστών/διχοτομικών. Καλά δεν σκέφτηκε ο Χρ. Μ. (εργαλειακά,
όπως συνηθίζει πολλές φορές η Χαραυγή) ποιοι οφελούνται στο τέλος της ημέρας με
τα εν λόγω άρθρα του;
Μετά
ο Χρ. Μ. αγγίζει και το κεφάλαιο ναρκωτικά. Ακόμα μια κίνηση
στρατηγικής. Αρχικά, μάλιστα, ονόμασε την κατάληψη 'στέκι για χρήστες ναρκωτικών
ουσιών', στιγματίζοντας αδικαιολόγητα με αυτό τον τρόπο τόσο τους καταληψίες,
όσο και τον συμβολισμό της κίνησής τους, αφού στον χώρο βρέθηκε μόνο ένα
γραμμάριο κάνναβις. Προς απάντηση στην κριτική Τριμικλινιώτη που υπέδειξε
ακριβώς αυτό, ο δημοσιογράφος έγραψε: 'Εστω και μισό γραμμάριο [κάνναβις]
δικαιολογεί πιστεύω την παρέμβαση της Αστυνομίας'. Μα δεν ξέρει ο Χρ. Μ. τι
σημαίνει μισό γραμμάριο κάνναβις; Δικαιολογεί αυτή η ποσότητα επίθεση από τον Ειδικό
Αντίτρομοκρατικό Ουλαμό; Ούτε στο δικαστήριο δεν παρουσιάζονται τέτοιες
υποθέσεις.
Επιπλέον,
είναι σαν να ισχυρίζεται ο Χρ. Μ. πως η αστυνομία πρέπει να συλλαμβάνει όλους
αυτούς που οδηγούν με ταχύτητα 101 χιλιομέτρων την ώρα σ'ένα δρόμο με όριο 100.
Νομικά δικαιούται να το κάνει. Πρακτικά θα σημαίνει πως θα της γλυστρούν αυτοί
που οδηγούν 160.
Το
επόμενο επιχείρημα του Χρ. Μ. εκφράζεται με το εξής ερώτημα: 'Πώς δικαιολογούν
οι επικριτές της Αστυνομίας τη συμβίωση ανήλικων κοριτσιών με ενήλικες ή και
μεσήλικες στο κοινόβιο; Το κράτος και η πολιτεία δεν οφείλουν μήπως να
προστατεύουν τα ανήλικα άτομα'; Δεν μας είπε όμως: υπήρξαν καταγγελίες από γονείς; Ζήτησαν
οι γονείς από την αστυνομία να παρέμεβει διότι κινδυνεύει η αθωότητα των παιδιών
τους (κοριτσιών ή αγοριών) ή μήπως οι γονείς ανησύχησαν (όπως διέρρευσε ευρέως)
μετά που επιτέθηκε η αστυνομία;
Διερεύνησε η Χαραυγή στο ρεπορτάζ της αν οι ανήλικοι νεαροί είχαν ή δεν είχαν
άδεια από τους γονείς τους να βρίσκονται στο συγκεκριμένο τόπο; Αν η απάντηση
στα πιο πάνω ερωτήματα είναι 'όχι', τότε, πολύ απλά η αστυνομία δεν έχει κανένα
δικαίωμα να επέμβει γι'αυτό το λόγο. Πόσο μάλλον να επέμβει με βία. Το ρεπορτάζ
της Χαραυγής, αν ήταν αντικειμενικό, όπως ισχυρίζεται ο Χρ. Μ. ότι ήταν, θα
έπρεπε να είχε κάνει έστω και μια επιδερμική αναφορά στα εν λόγω ζητήματα. Δεν
έκανε, μάλλον διότι δεν μπήκε στον κόπο να συλλέξει πληροφορίες που να
κινούνται πέρα των αφορισμών και της αστικής υστερίας, ή απλούστατα τις αγνόησε.
Τέλος,
ο Χρ. Μ. δεν απαντά (ούτε καν ρωτά) το πιο βασικό απ'όλα: ήταν ή δεν ήταν
επιλεκτική η εστίαση τόσο της αστυνομίας όσο και των ΜΜΕ πάνω στην συγκεκριμένη
περίπτωση 'παραβατικότητας'; Είναι τυχαίο το ότι καμιά άλλη παρόμοια περίπτωση
δεν έχει δει πρόσφατα το φως της δημοσιότητας, ενώ όλοι μιλούν για έξαρση της 'παραβατικότητας';
Υπάρχουν
τέσσερις πιθανές και όχι αμοιβαία αποκλειόμενες εξηγήσεις για τη στάση αυτή της
Χαραυγής. Ότι συγχύζει το κράτος και τους μηχανισμούς καταστολής με την Κυβέρνηση
και έτσι προστατέυει τους πρώτους για να καλύψει την δεύτερη. Ότι όντως υπάρχει
Κυβερνητική διάσταση (ή θέση) για το όλο θέμα και η Χαραυγή την ξέρει και την προστατεύει. Ότι
δεν νοιάζεται αρκετά πλέον για την επανένωση, ιδιαίτερα εκείνη που δεν φέρει τη
σφραγίδα του ΑΚΕΛ. Ότι υστερεί στην κατανόηση των θεωρητικών προεκτάσεων της
αστυνομικής βίας.
