Sunday, December 11, 2011

Για τα μέτρα λιτότητας, τον προϋπολογισμό, την αριστερά και τη σιωπή των αυτοδιατεινόμενων υπερασπιστών της εργατικής τάξης


'Εδώ τα ίδια. Κρύβονται στο καβούκι τους οι άνθρωποι. Τα ΚΚ είναι 2 και χιλιάδες οι ερμαφρόδιτοι «επαναστάτες». Έτσι και λίγο φανείς μπόσικος, πέρασες απέναντι'.
                                            Κατερίνα Γώγου - Α, ρε σύντροφε (Τρία κλικ αριστερά, 1978)

Μετά τη συνάντηση των πολιτικών αρχηγών με την Κυβέρνηση και τη συμφωνία μεταξύ τους για αρκετά μέτρα δημοσιονομικής εξυγίανσης, άρχισαν να κατατίθενται στη Βουλή τα διάφορα σχετικά νομοσχέδια για αλλαγή πλεύσης της οικονομικής πολιτικής. Μαζί τους σύντομα θα τεθεί σε ψηφοφορία και ο νέος προϋπολογισμός. Παρόλο που συνεχίζονται οι μίκρο-αντιπαραθέσεις για την οικονομία (με φόντο τις επερχόμενες δημοτικές εκλογές και ενδεχόμενο στόχο την επικάλυψη των ακόμα πιο αυστηρών μέτρων λιτότητας, που τροχοδρομούνται από τη δεξιά και το κέντρο), τα μέτρα που έχουν προταθεί μέχρι τώρα προχωρούν ακάθεκτα προς ψήφιση στη Βουλή μέσα σε κλίμα ευρείας συναίνεσης και με πολύ περιορισμένο το ενδεχόμενο να γίνουν ουσιαστικές τροποποιήσεις - δηλαδή που να αφορούν έμμεση ή άμεση αναδιανομή του πλούτου και της επιβάρυνσης για την πληρωμή του 'κόστους' της οικονομικής κρίσης. Μεταξύ άλλων, τα διάφορα νομοσχέδια (και ο προϋπολογισμός) περιλαμβάνουν τα εξής, επιζήμια για τους μισθωτούς, μέτρα:

1) Αυξήσεις φόρων:
α) όπως του ΦΠΑ από το 15% στο 17%.
2) αλλαγές στο κρατικό μισθολόγιο:
α) πάγωμα του κρατικού μισθολογίου για δύο χρόνια.
β) μη παραχώρηση ΑΤΑ του 1ου εξαμήνου του 2012 για τα επόμενα 4 εξάμηνα.
γ) μείωση της απασχόλησης.
δ) μείωση κλιμάκων εισδοχής.
ε) εισαγωγή/αύξηση εισφορών στον ευρύτερο δημόσιο τομέα για το ταμείο συντάξεων σε μόνιμη βάση.
ζ) κατάργηση κενών θέσεων.
3) Μειώσεις σε κοινωνικές δαπάνες και επιδόματα:
α) στόχευση επιδομάτων τέκνου και φοιτητικής χορηγίας.
β) μείωση επιδομάτων μη στοχευμένων κοινωνικών σχεδίων κατά 10%.
γ) μείωση/κατάργηση κάποιων επιδομάτων του δημόσιου βοηθήματος.
δ) κατάργηση Σχεδίου Επιστροφής ΦΠΑ για την πρώτη κατοικία (€55 εκ.).

Δεν θα εξηγήσω τα πιο πάνω μέτρα και τον αντίκτυπό τους πάνω στους μισθωτούς. Το έχει κάνει εν μέρει ο Γρηγόρης εδώ και το ανέπτυξα εν συντομία σε προηγούμενη μου ανάρτηση για παρόμοιο θέμα. Αντί τούτου θα επικεντρωθώ στο πως φτάσαμε σε αυτό το σημείο και στο πολιτικό μήνυμα που αναδύεται μέσα από τους χειρισμούς του όλου ζητήματος από την αριστερά.
Το κυρίαρχο επιχείρημα-ομπρέλλα είναι ότι αν δεν ληφθούν αυτά τα (πιο πάνω) μέτρα θα μπούμε στον Μηχανισμό Στήριξης και θα επέλθουν τα χειρότερα. Οσάν και αυτά τα μέτρα είναι τα απολύτως αναγκαία και αναντικατάστατα για τη διάσωσή μας. Οσάν και στη διάσωση δεν έχει πλούσιους και φτωχούς, δεν έχει τάξεις που επωφελούνται και άλλες που πεινούν. Το επιχειρήμα αυτό είναι το ίδιο που η Κυπριακή αριστερά αρνείτο να αναγνωρίσει σαν ορθό τα τελευταία χρόνια. Και όμως το γενικό κλίμα συναίνεσης γύρω από τα προαναφερθέντα μέτρα καλλιεργήθηκε πρώτα και κύρια από την ίδια την Κυβέρνηση με πρωτοστάτη τον Υπουργό Οικονομικών. Λίγες μόνο μέρες μετά την αρχική ανακοίνωση του Υπουργού για τα μέτρα που τότε επροτίθετο να εισηγηθεί στο Υπουργικό Συμβούλιο ακολούθησε σύσσωμο το Λαϊκό Κίνημα και το ΑΚΕΛ. Η Χαραυγή στις 19 Νοεμβρίου κυκλοφόρησε με τον 'πανηγυρικό' τίτλο 'Πάγωμα στους Μισθούς του Δημοσίου', σαν να και επρόκειτο για ριζοσπαστική ρεφόρμα. Οι αρχικές αντιδράσεις της ΑΚΕΛικής ηγεσίας στις διακηρύξεις Καζαμία άρχισαν να εξαφανίζονται από τη δημόσια σφαίρα και να παίρνουν σειρά οι ανακοινώσεις για αδείρητη ανάγκη εθνικής συνεννόησης και πλήρη στήριξη του Υπουργού. Μετά από τη σύσκεψη των κομμάτων με την Κυβέρνηση στο Προεδρικό πριν 9 ημέρες, το ΑΚΕΛ συμφώνησε και επίσημα με τα μέτρα. Η Κ.Ε του ΑΚΕΛ προχθές ψήφισε ομόφωνα και τον Προϋπολογισμό. Η ΠΕΟ χαμήλωσε τους τόνους και φαίνεται να έχει περιοριστεί στην εξαγγελία του καθ'όλα συμβολικού μέτρου της πικετοφορίας έξω από το Υπουργείο Οικονομικών και τη Βουλή, κατά τη διάρκεια της συζήτησης του Προϋπολογισμού. Η Προοδευτική και η ΕΔΟΝ δεν ανακοίνωσαν κάτι.

Φυσικά, η οργανωτική δομή του ΑΚΕΛ και του Λαϊκού Κινήματος είναι τέτοια που περιορίζει στον μέγιστο βαθμό τις εσωτερικές αντιδράσεις στις αποφάσεις της ηγεσίας. Όμως και ο άξονας ΑΚΕΛ-Κυβέρνησης φαίνεται να είναι δομημένος και στελεχωμένος με τέτοιο τρόπο που περιορίζονται επίσης στον μέγιστο βαθμό και οι αντιδράσεις της ίδιας της ηγεσίας του ΑΚΕΛ και του Λαϊκού Κινήματος στις αποφάσεις της (ΑΚΕΛικής) Κυβέρνησης. Οι προτάσεις του ΑΚΕΛ που στάληκαν στο Υπουργείο Οικονομικών και ανακοινώθηκαν επίσημα στις 23Νοεμβρίου, ούτε περιλαμβάνονται στον Προυπολογισμό, ούτε παρουσιάζονται τις τελευταίες μέρες στα έντυπα του κόμματος[i].Έχουν ουσιαστικά αντικατασταθεί από θεωρητική κριτική στη στρατηγική λιτότητας που χάραξε και χαράσσει η ΕΕ και το ΔΝΤ[ii]. Ο φόρος εταιριών δεν αναφέρεται καν πλέον, η περαιτέρω μείωση των δαπανών για την άμυνα με την ταυτόχρονη μείωση της στρατιωτικής θητείας, η φορολόγηση της εκκλησίας κ.λπ. δεν αποτελούν καν θέματα στην ατζέντα οποιασδήποτε σύσκεψης. Η Προοδευτική και η ΕΔΟΝ έχουν προδοθεί από ανθρώπους που ζυμώθηκαν στις τάξεις τους, αφού την ώρα που διαδήλωναν ενάντια στη μείωση κλιμάκων εισδοχής στο δημόσιο, αυτό το μέτρο 'κλειδωνόταν συναινετικά' στο Προεδρικό. Η ΠΕΟ έχει παραγκωνιστεί, χωρίς καν να διατηρεί στην ουσία το 'δικαίωμα' να καλεί τα μέλη της σε απεργία.
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων ημερών και μάλιστα σε μια περίοδο που οι γενικές τάσεις της κοινής γνώμης για την οικονομία φαίνονται συμπαθείς προς τη φιλοσοφία του να πληρώσει ο πλούτος[iii],κανένας από τους πολιτικούς και κοινωνικούς δρώντες της αριστεράς δεν επανέφερε, ούτε διεκδίκησε τις αρχικές και σε μερικές περιπτώσεις πολύ πρόσφατες θέσεις του. Αν υποθέσουμε ότι έστω και το 1/3 από αυτές τις θέσεις ήταν όντως δικεδικήσιμο, τουλάχιστον δεδομένου του ότι η Κυβέρνηση, αντίθετα με την αντιπολίτευση, διαθέτει τόσο μια ενδελεχή πληροφόρηση για τις εξελίξεις σε επίπεδο ΕΕ, όσο και την ευχέρεια να συνδιαλέγεται άμεσα με τις ελίτ της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και των Διεθνών Οίκων Αξιολόγισης, τότε ίσως να μην χρειαζόταν να περικοπούν τόσες κοινωνικές δαπάνες, να, να, να.
Αυτό που με ξενίζει πάνω απ'όλα όμως είναι ότι πολλοί αξιόλογοι σχολιαστές της ευρύτερης (και όχι απαραίτητα κοινοβουλευτικής) αριστεράς (συμπεριλαμβανομένων και διάφορων παραδοσιακών ανώνυμων και επώνυμων bloggers) δεν αρθρώνουν κουβέντα για τα πιο πάνω. Επί τοις ευκαιρίας και με φιλική διάθεση τους ρωτώ: Έχει εμπεδωθεί στη συνείδησή σας η απειλή του Μηχανισμού σαν ένα πρόβλημα με λύση-μόνοδρομο; Ή σας εκφράζει η στρατηγική της παντοτινής δημόσιας υπεράσπισης της κοινοβουλευτικής αριστεράς, στη βάση του επιχειρήματος ότι αυτή είναι η καλύτερη επιλογή στις δοσμένες συνθήκες; Ή μήπως είναι κάτι άλλο που αδυνατώ να κατανοήσω;

Σε κάθε περίπτωση η ταχεία και απροκάλυπτη αποσιώπηση παραδοσιακών θέσων και επιχειρημάτων, αλλά και η συμπόρευση με αστικές δυνάμεις για μέτρα στα οποία ποτέ προηγουμένως δεν συγκατέθεσε, συνεπάγεται ασήκωτες ευθύνες για την Κυπριακή αριστερά στην παρούσα συγκυρία. Τόσο για αυτούς που κυβερνούν, όσο και για εκείνους που δεν μπόρεσαν να επηρεάσουν τους πρώτους. Πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες της πολιτικές ήττες, πολύ απλά διότι δεν προσπάθησε αρκετά και άφησε τον εαυτό της να γλυστρήσει σε μια αμαρτωλή συμμαχία με τους ταξικούς της εχθρούς, που κάθε άλλο παρά εξασφαλίζει τα συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων. Τουλάχιστον αν προσπαθούσε και έχανε το παιχνίδι, τότε θα άφηνε πίσω της ένα πάτημα για μετά, ένα μέτωπο στην κοινωνία που ίσως να ανασυντασσόταν υπό διαφορετικές συγκυρίες, μια λαϊκή συνείδηση που δεν θα πίστευε εύκολα το ψεύδος και τον λαϊκισμό που υιοθετεί μια υπερταξική τάχα ρητορική. Αντί αυτού επέλεξε να ενδυναμώσει με τη στάση της τις θέσεις της πλουτοκρατίας, της δεξιάς και κέντρο-δεξιάς/'αριστεράς', της ΟΕΒ, του ΚΕΒΕ, του ΔΝΤ και των ελίτ που ηγεμονεύουν την ΕΕ.

Σε κάποιες χώρες η κρίση φέρνει ανασύνταξη της αριστεράς, ενδυνάμωση του ταξικού κινήματος και ριζοσπαστική στροφή. Στη δική μας, φαίνεται να σπρώχνει προς την πλήρη σοσιαλδημοκρατικοποίηση. Εξού και για ακόμα μια φορά τίθεται το ερώτημα: Μήπως η διεκδίκηση της Προεδρίας από το ΑΚΕΛ το 2008 ήταν το λάθος των λαθών;

[i]Οι προτάσεις του ΑΚΕΛ περιλάμβαναν, μεταξύ άλλων και τα εξής:
-Φορολογία ακινήτων με το συνδυασμό των δύο προτάσεων για:
(α) Προώθηση της φορολογίας οφέλους από αλλαγή ζώνης ανάπτυξης σε συνδυασμό με την αναστολή μεταβιβαστικών τελών για τους επόμενους έξι μήνες για όσα ακίνητα αγοράζονται και μεταβιβάζονται μέσα σ΄ αυτή την περίοδο.
(β) Εισαγωγή φορολογίας αδρανούντων και αναπτυξιακών κτημάτων μεγάλης αξίας
- Εισαγωγή Ειδικού Φόρου πάνω σε είδη πολυτελείας
- Εισαγωγή φόρου εκατομμυριούχου ή καθαρής περιουσιακής θέσης σε περιουσία μεγάλης αξίας εξαιρουμένης της δαπάνης για απόκτηση μόνιμης κατοικίας.
- Έκτακτη αμυντική συνεισφορά επί των καθαρών κερδών των εταιρειών ύψους 1,5%.

-Έκτακτη, κλιμακωτή εισφορά των υψηλόμισθων στον ιδιωτικό τομέα
-Ενίσχυση Μικρομεσαίων Επιχειρήσεων, μέσα από τη δημιουργία εγγυοδοτικού ταμείου για τις ΜΜΕ και μελέτη του ενδεχόμενου παγοποίησης των αυξήσεων στα ενοίκια για περίοδο δύο ετών.
Παραμένει αμφίβολο αν έστω και κάποια από αυτά θα επαναδιεκδικηθούν.
[ii]π.χ. βλ. άρθρο Ν. Κατσουρίδη την 1η Δεκ. στη Χαραυγή με τίτλο Όικονομική Κρίση και τα Όρια των Κοινωνιών',όπου ο συγγραφέας δεν αγγίζει ούτε ένα από τα μέτρα του Προϋπολογισμού.

[iii] Βλ. τη σχετική δημοσκόπηση του 'Φιλελεύθερου' στις 21/11/2011. Για μια ενδιαφέρουσα και κατά τη γνώμη μου σωστή ανάλυση, βλ. -το μπλογκ του Λινοπάμπακου - εδώ.

16 comments:

  1. Εν εύλογες οι απορίες σου σύντροφε.

    Όπως γράφεις κι εσύ, για τρία χρόνια κατάφερε η κυβέρνηση (και το ΑΚΕΛ) να αποφεύγει αυτή τη λογική.

    Τώρα πλέον, η κοινοβουλευτική αριστερά θεωρεί αντικειμενικά πως δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο. Νομίζω πως είναι άκρως αντιδιαλεκτικό να μην αναφέρονται οι συνθήκες που οδήγησαν σ αυτή την υποχώρηση.

    Εκτός κι αν δεν θεωρούμε ότι έπαιξε σοβαρό ρόλο η τακτική της αντιπολίτευσης όλο αυτό το διάστημα, η άρνηση να περάσουν μέτρα ενάντια στον πλούτο, τις υποβαθμίσεις, το Μαρί και το λευκό του πραξικόπημα κλπ κλπ κλπ.

    Βιώνουμε μιαν υποχώρηση που οι άλλοι λαοί βίωσαν αρκετά νωρίτερα και σκληρότερα. Προσπαθήσαμε να το αποφύγουμε, αλλά υπάρχουν και οι αντικειμενικές συνθήκες, τις οποίες δεν μπαίνεις στο κόπο να περιγράψεις.

    Οι μπλόγκερς στους οποίους αναφέρεσαι, έκαναν «πόλεμο» όταν κτίζονταν οι προϋποθέσεις γι αυτή την υποχώρηση, την ώρα που άλλοι «σύντροφοι» έκαναν πλάτες ( κρυφογελόντας) στην αντιακελική περιρρέουσα που προηγήθηκε. Και δεν είναι αιχμή για σένα προφανώς αλλά για άλλους διάφορους που τώρα βλέπουν συμπόρευση με τη δεξιά.

    Ήταν λάθος η διεκδίκηση της προεδρίας; Με την ίδια λογική είναι λάθος η όποια αστικοδημοκρατική συμμετοχή της αριστεράς.
    Εκτός κι αν αυτό υπονοείς, που δεν είναι και παρατραβηγμένο αν με ρωτάς. Ίσως να υπάρξουν οι συνθήκες που να το επιβάλουν σε κάποια φάση.

    Αυτό που θα πρέπει να συνειδητοποιηθεί είναι πως υπάρχουν όρια στη συστημική δράση της αριστεράς, υπάρχουν ανέφικτα αντικειμενικά ζητούμενα, και δεν παίζουμε μόνοι μας!

    Η ταξική συνείδηση όντως θα δυναμωθεί σε συνθήκες κρίσης, και το κύριο ζητούμενο είναι να φτιαχτεί ανάχωμα προς τον φασισμό, που λειτουργεί με όχημα τον εθνικισμό, τον ρατσισμό και τον αντικομμουνισμό/αντισυνδικαλισμό.

    Γιατί η ταξική συνείδηση δεν κινδυνεύει από την αστικοποιημένη αριστερά σύντροφε, αλλά από τους ιδεολογικούς εμπροσθοφύλακες του καπιταλισμού/ ιμπεριαλισμού και του πολέμου.

    Οπότε, υπάρχει ναι, σημασία και βαρύτητα στη στήριξη της θεσμικής αριστεράς, παρόλες τις αδυναμίες και την υποβόσκουσα αστικοποίηση.

    Θα μπορούσα να σου γράψω ακόμα πολλά, αλλά θα περιμένω την απάντησή σου.

    ReplyDelete
  2. Αρκούδα συγχαρητήρια. Συνέχισε...

    ReplyDelete
  3. Commun sense να σαι καλά αλλά ελπίζω το συνέχισε να μεν το εννοείς που τη σκοπιά της παντοτινής τζιαι άνευ όρων κριτικής στην κοινοβουλευτικήν αριστερά...η κριτική καθορίζεται που την κατάσταση, τες συγκυρίες κ.λπ.

    Νέε,

    Είπα σου τζιαι στο παρελθόν ότι σε ένα βαθμό σκέφτουμε σαν εσένα. Όμως τωρά το πιο βασικό θέμα εν ότι μέσα σε μερικές μέρες η αριστερά αποσιώπησε ούλλες τις τες θέσεις. Ότι δεν επροσπάθησε καν. Εν μέσα σε τούτο το πλαίσιο που προκύπτει τζιαι το ερώτημα στο οποίο εκατέληξεν η ανάρτηση μου. Αν δηλαδη η ανάληψη της εξουσίας από το ΑΚΕΛ παραλύει τις συντεχνίες του, τις νεολαϊστικες οργανώσεις του, τζιαι κλειδώνει την ηγεσία του σε 'θέσεις λιτότητας', τότε καταλύει τη δημοκρατία του τζιαι περιορίζει τη ριζοσπαστικότητα του, η οποία εν καιρώ κρίσης (δηλαδή ευκαιριών για ουσιαστικές αλλαγές ή τουλάχιστον διαμόρφωσης ενός λαϊκού μετώπου) θα έπρεπε να θριαμβέυει.

    Οι αντικειμενικές συνθήκες εν όντως σημαντικές. Ομως πόσο τζιαιρό να τα ρίχνουμε στη διαλεκτική. Αντιλαμβάνεσαι ότι το να βλέπεις τα πράγματα διαλεκτικά είναι κάτι υποκειμενικό πλέον, τζιαι κάτι το οποίο η αριστερά χρησιμοποιεί σαν ρητορική κάθε (μα κάθε) φορά που κινείται ακόμα λλίον πιο δεξιά.
    1ο Παράδειγμα: γιατί το διαλεκτικό ήταν να αποσύρουν (στην ουσία) τις δικές τους προτάσεις τζιαι να στηρίξουν πλήρως τον Καζαμία, τζιαι όϊ να προσπαθήσουν που πριν να τον πείσουν να φέρει ξανά (τζιαι ξανα, τζιαι ξανά) στο πρσκήνιο το θέμα της φορολόγησης της εκκλησίας κ.α.;

    2ο παράδειγμα: Ήταν όντως αναγκαίο να μειωθούν οι κλίμακες εισδοχής στο δημόσιο, που τη στιγμή που η Προοδευτική τζιαι η ΕΔΟΝ εδιαφωνούσαν (μαζί με ένα μεγάλο μέρος της ΠΟΦΕΝ);

    3ο παράδειγμα: Γιατί είναι διαλεκτικό ο Καζαμίας να επαναλαμβάνει όπου σταθεί το επιχείρημα ότι ο εταιρικός φόρος θα διώξει επενδύσεις (το ίδιο επιχείρημα που η Κυβέρνηση και το ΑΚΕΛ πολεμούσαν για μήνες);

    Αρα σύντροφε, νέε, δεν θα ήμουν απόλυτος με τη σημασία των αντικειμενικών συνθηκών, οι οποίες έτσι κι αλλιώς, ποτέ δεν ευνοούσαν πλήρως την αριστερά. Και αν κάποτέ την ευνοούσαν πλήρως (είτε στην Κύπρο, είτε αλλού), τότε αυτή ήταν μια εποχή που πέρασε εδώ και δεκαετίες.

    ReplyDelete
  4. Έχεις δίκιο στα σημεία που βάλλεις. Αναγνωρίζω ότι υπάρχει μια φαινομενική αν όχι πραγματική παραίτηση.

    Αιτιολογώ τούτη τη παραίτηση, δεν την δικαιολογώ. Πριν δυο βδομάδες βγήκε πρώτο θέμα στη ΓΝΩΜΗ το άρθρο μου "μέτρα ενάντια στον πλούτο τώρα" με το σκεπτικό που κι εσύ παραθέτεις στο κείμενο, πως ακριβώς πρόκειται για λαϊκή απαίτηση και όχι απλά μια πολιτική πρόταση.

    Όταν μιλώ για αντικειμενικές συνθήκες, εκτός από τις δικές μας που είναι αυτές που ξέρουμε, εννοώ και τις ευρωπαϊκές ντιρεκτίβες.

    Λίγο ως πολύ, η ένταξή μας στην ΕΕ και αργότερα στο Ευρώ, αναπόφευκτα ελαχιστοποιεί την δυνατότητα αριστερών πολιτικών. Δε συμφωνείς;

    Αν πρέπει δηλαδή να δούμε κατάματα τη πορεία της κυπριακής θεσμικής αριστεράς, θα παρατηρήσουμε μια σειρά από "λευκές πετσέτες" (ελέω κυπριακού όπως μάθαμε να τις δικαιολογούμε)

    Την υποχωρητικότητα που περιγράφεις δεν την έχουμε βιώσει για παράδειγμα την δεκαετία του 90', όταν προηγουμένως ο Βασιλείου προχωρούσε την ένταξη στην ΕΕ με το ΑΚΕΛ να "παραφωνεί";

    Τα ίδια πάνω κάτω και με την ένταξη στην ευρωζώνη και το μετέπειτα "mea culpa" του Χριστόφια σε σχέση με προηγούμενές του "αμφιβολίες"...

    Με την ίδια ζέση που τώρα αντιμετωπίζεις τις πρόσφατες υποχωρήσεις του ΑΚΕΛ, θα έπρεπε να σημείωνες και τότε φαντάζομαι τις αντιδράσεις σου σύντροφε στις δύο μέγιστες υποχωρήσεις του ΑΚΕΛ για χάρη της "εθνικής ενότητας" και του Κυπριακού...

    Για να μην πούμε για την ίδια την "ενωτική" στάση του ΑΚΕΛ τη περίοδο 48-67 που ουσιαστικά το "ευνούχισε" ιδεολογικά σε μεγάλο βαθμό, ευθύς εξ αρχής, αλλά παράλληλα διέσωζε το Λαϊκό Κίνημα πολιτικά και κοινωνικά.

    Το ΑΚΕΛ παίζει συνεχώς ανάμεσα σε μια διελκυστίνδα μεταξύ υποχωρήσεων και τελειωτικής αναμέτρησης με τα κατεστημένα. Πανικοβάλλεται εύκολα και παραιτείται.

    Τις «απαιτήσεις» που βάζεις εσύ στο ΑΚΕΛ για τα διαμειφθέντα, τις βάζω κι εγώ σχετικά με τη λύση και την επανένωση.

    Από την άλλη όμως, αφού ούτε κι εσύ, ούτε κι εγώ είμαστε μέλη του ΑΚΕΛ και λειτουργούμε περιφερειακά (με την άνεση που αυτό μας προσδίδει), πως μπορούμε να ζητούμε από το κόμμα να εκφράζει εμάς, και όχι τα μέλη του…

    Ιδού η απορία!

    ReplyDelete
  5. Arkoudas,
    Σε χαιρετώ!

    Εξ αρχής να σημειώσω ότι θεωρώ τα ερωτήματα σου εύλογα και τις τοποθετήσεις σου [ιδιαίτερα αυτές στο σχόλιο σου] πολύ εύστοχες. Επίσης χαίρομαι που αυτοί οι προβληματισμοί σου [που εν πολλοίς είναι και δικοί μου] είναι καλοπροαίρετοι και δεν χαρακτηρίζονται από τη συνήθη ισοπεδωτική και μηδενιστική κριτική που κάμνουν διάφοροι εξ αριστερών φίλοι [κυρίως από την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά] ή άλλοι εκ δεξιών [κυρίως πρώην ΑΚΕΛικοί]. Αυτές οι αντιδιαλεκτικές [θα χρησιμοποιήσω κι εγώ αυτή τη λέξη] κριτικές, συνήθως προκαλούν από μέρους του ΑΚΕΛ αμυντικές [με επιθετικό όμως περιεχόμενο] αντιδράσεις και συμπεριφορές που διευρύνουν το χάσμα μεταξύ της κοινοβουλευτικής Αριστεράς και της εξωκοινοβουλευτικής. Παρεμβάσεις όπως η δικιά σου [και σημειώνω ιδιαίτερα τις τοποθετήσεις σου στο σχόλιο σου] πιστεύω ότι βοηθούν στο ξεπέρασμα των όποιων προκαταλήψεων από μέρους του ΑΚΕΛ για την κριτική που δέχεται εκ των έξω [εκτός κι αν είσαι κι εσύ εκ των έσω(!) – δεν περιμένω απάντηση] για αποφάσεις, θέσης και ενέργειες του.

    Και δυο λόγια επί της ουσίας:
    Το ερώτημα κατα πόσο «... η διεκδίκηση της Προεδρίας από το ΑΚΕΛ το 2008 ήταν [...] λάθος ...», απασχόλησε και το δικό μου μυαλό, όμως εκ των υστερών. Το έκαμα κυρίως μετά που διαφάνηκε ότι οι Χριστόφιας και Ταλάτ δεν μπορούσαν να καταλήξουν σε συμφωνία για το κυπριακό. [Το ΑΚΕΛ είχε αναπτύξει διαχρονικά μια προσκόλληση στους αστικοδημοκρατικούς θεσμούς που αναπόφευκτα το οδήγησαν και στη διεκδίκηση της εξουσίας μέσα από τις εκλογικές διαδικασίες. Άσε που υπεράσπιση αυτών των θεσμών αποτελούσε κι ένα είδος αντίστασης προς τις φασιστικές επιθέσεις και τις ξένες επιβουλές].

    Το κυπριακό ήταν και ο κύριος λόγος που η Αριστερά διεκδίκησε το 2008 την Προεδρία με δικό της άνθρωπο, όμως οι διαδικασίες [οι συνομιλίες] για την επίλυση του φάνηκαν να τελματώνουν σχετικά νωρίς. Ήδη από το φθινόπωρο του 2009 είχα πει ότι τα πράματα οδηγούνταν σ’ αδιέξοδο! Σε τούτο βασικά συνέτεινε η αδιαλλαξία της τουρκικής πλευράς, κάτι που μόνο ένα δυναμικό μαζικό κίνημα επανένωσης ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων, θα μπορούσε να ανατρέψει. Δυστυχώς δεν κατέστη δυνατή η σύμπτυξη ενός τέτοιου κινήματος.

    Η έλλειψη προόδου στο κυπριακό [που όπως είπα πιο πάνω την κύρια ευθύνη τη φέρει η Τουρκία – δεν έδειξε καθόλου σημεία καλής θέλησης για εξεύρεση λύσης] προκάλεσε έντονες κριτικές κατα του Προέδρου και του ΑΚΕΛ από σύσσωμη τη Δεξιά - ευκαιρία εγυρέφκαν! Τα πολλαπλά προβλήματα που έφερε η παγκόσμια οικονομική κρίση, η αδυναμία μας να αναδείξουμε ότι η οικονομική κρίση είναι εγγενές γνώρισμα του καπιταλιστικού συστήματος, η δεινή θέση στην οποία περιήλθε το ΑΚΕΛ και η Κυβέρνηση μετά την έκρηξη στο Μαρί, η απουσία πολιτικών και κοινωνικών συμμαχιών που θα στήριζαν της πολιτικές της Αριστεράς [οι δεξιές ηγεσίες της ΠΑΣΥΔΥ, της ΣΕΚ, της ΠΟΕΔ και της ΟΕΛΜΕΚ δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη – πάσχουν από εσωστρέφεια και πολιτική εθελοτυφλία] δεν άφησαν περιθώρια στην Αριστερά να λειτουργήσει διαφορετικά σε σχέση με τα προτεινόμενα οικονομικά μέτρα [και όχι μόνο αυτα]. Όντως απουσιάζουν παντελώς οι ρήξεις με τα κατεστημένα! Χωρίς να διαφωνώ λοιπόν, με τα τρία παραδείγματα που ανάφερες στο σχόλιο σου, θεωρώ ότι όπως εξελίχτηκαν τα πράματα [αν θες στην ιστορική στιγμή που βρισκόμαστε] η Αριστερά και δη το ΑΚΕΛ δεν είχε κι άλλες επιλογές. Ίσως εδώ πρέπει να καταγράψουμε μια σημαντική υποχώρηση της Αριστεράς στην Κύπρο!

    ReplyDelete
  6. Ναι η ΕΕ παίζει μεγάλο ρόλο, αλλά αφήνει περιθωρία που το κόμμα δεν εκμεταλλεύεται. Ακόμα τζιαι στην περίπτωση Βασιλείου που αναφέρεις, το ΑΚΕΛ άρχισε από το 1990 να οπισθοχωρεί, μέσα τζιαι στο ευρύτερο κλίμα της ανανέωσης του φυσικά. Στες εκλογές του 1991 δεν αναφέρθηκε σχεδόν καθόλου στην αντίθεση του με την αίτηση Βασιλείου.

    Οπου τα πράγματα καθορίζονται άμεσα που ντιρεκτίβες, το ΑΚΕΛ μπορεί εύλογα να διατηρεί τη θέση του, να την προβάλει, να την φωνάζει σε συλλογικούς χώρους τζιαι σε χώρους εργασίας, αν μη τι άλλο για να χτίσει για μετά (βλ. ευρώ, Ευρωσύνταγμα, μεταναστευτική πολιτική, κ.λπ).

    ...Συμφωνώ με τα υπολοίπα. Περίπου, ότι την πορεία ακολουθεί στην οικονομία, την ακολουθεί τζιαι στο Κυπριακό (τουλάχιστον, όσο αφορά στην επαναπροσέγγιση)....τζιαι ναι σημείωσα με ζέση τζιαι τις τότε υποχωρήσεις του ΑΚΕΛ, τζιαι το κάθε τι που εκλαμβάνω ως αχρείαστη (δηλ. μη ωφέλιμη, είτε μεσοπρόθεσμα, είτε αλλιώς, για το ευρύτερο κίνημα των εργαζομένων) υποχώρηση. ΟΧι από μπλογκ τότε, αλλά σε φυσικούς χώρους.

    Η σοσιαλδημοκρατικοποίηση του ΑΚΕΛ σίουρα καθορίζεται τζιαι που τη σύνθεση των μελών του - όλων των τάξεων, των επαγγελμάτων κ.λπ. - αλλά τζιαι που τα 'ιδεολογικά ολισθήματα' της ηγεσίας του τζιαι των ανώτατών του στελεχών, που σε μεγάλο βαθμό έχουν αστικοποιηθεί τζιαι ως πρόσωπα. Τωρά εννα μου πεις ότι τούτο το απλό ζήτημα που αντικατοπτρίζει σε μεγάλο βαθμό τζιαι πολλά που τα ευρήματα της επιστημονικής μελέτης των πολιτικών κομμάτων στο σύνολό τους, ίσως να σημαίνει ότι το κάθε τι που πράττει το ΑΚΕΛ γίνεται 'νομοτελειακά' - ερώτηματικό :)

    ReplyDelete
  7. Γεια σου αγαπητέ Ανεφ,

    Συμφωνώ με την προσέγγισή σου για το θέμα της κριτικής (για οποιονδήποτε άνθρωπο ή σύνολο), αλλά μερικές φορές η έντονη κριτική στο ΑΚΕΛ χρειάζεται -τζιαι διότι κάμνει τους αριστερούς του ΑΚΕΛ να ξυπνήσουν, τζιαι διότι η ηγεσία του ΑΚΕΛ δεν φαίνεται να ακούει εύκολα τζιαι συχνά ούτε την πιο επικοδομητική τζιαι απαλή κριτική, άσε που αποφεύγει συστηματικά τον διάλογο με άλλα αριστερά σχήματα τζιαι οργανώσεις. Πέραν τούτων, νομίζω ότι η γραμμή μεταξύ των δύο αυτών προσεγγίσεων είναι λεπτή (εκτός όταν υπάρχουν προσβλητικοί και εξυβριστικοί χαρακτηρισμοί). Στο κάτω-κάτω το να αφήνει κάποιος τον εαυτό του να επικεντρώνεται πλήρως στο ύφος τζιαι καθόλου στο περιεχόμενο είναι αστικό γνώρισμα :)

    Επί τοις ουσίας, νομίζω ότι τα παραδείγματα που παρέθεσα στο προ-προηγούμενο μου σχόλιο, απαντούν στο επιχείρημα για τις συγκυρίες, όπως τζιαι γενικότερα για την στάση του ΑΚΕΛ απέναντι στους αστικοδημοκρατικούς θεσμούς, τότε τζιαι τώρα. Που την μια τούτη η στάση ήταν απαραίτητη που την άλλη σχεδόν σπάνια εκτρατιούνταν οι ιδεολογικές ισορροπίες. Στην παρούσα φάση δεν έσχιει άμεσες ξένες επιβουλές -έμμεσες θα υπάρχουν πάντα όσο κυριαρχεί ο ιμπεριαλισμός - δεν αντιμετωπίζουμε σοβαρό (ακόμα τουλάχιστον τζιαι σίουρα όϊ όσο σοβαρό όσο τότε) πρόβλημα φασιστικών επιθέσεων τζιαι φαινομένων που να επιβάλουν τη ρητορική τζιαι την τακτική του εκμοντερνισμού τζιαι της συναίνεσης σε κάθε θέμα τζιαι ζήτημα.

    Ακόμα τζιαι να δεχτώ ότι κάποια που τα οικονομικά μέτρα στα οποία εσυμφώνησε το ΑΚΕΛ ήταν αναπόφευκτα (λόγω Μαρί, κ.λπ) έσχιει τρόπους τζιαι τρόπους να οπισθοχωρήσεις. Το ΑΚΕΛ εθκιάλεξεν πάλε να υποβαθμίσει στον δημόσιο του λόγο τζιαι ρητορική τες θέσεις που θα έπρεπε να αρχίσει ήδη να (επανά) διεκδικεί.

    Στο τέλος τέλος δεν είναι μόνο θέμα αποτελέσματος, αλλά (κυρίως) θέμα προσπάθειας.

    ReplyDelete
  8. Αγαπητέ Αρκούδα
    Καταρχήν κι εγώ να πω ότι θεωρώ σημαντική συμβολή στο διάλογο το κείμανο σου τούτο και ότι συμβάλλει ουσιστιακά στη διαμόρφωση μιας συγκροτημένης αριστερής απάντηση στη κρίση.

    Θεωρώ ωστόσο λανθασμένη και εκ των πραγμάτων ξεπερασμένη θεωρώ την προσπάθεια να μπούμε στην λογική του «δεν έπρεπε να διεκδικήσει την προεδρία το ΑΚΕΛ»: υπό τις τότε περιστάσεις θα σήμαινε επανεκλογή Τάσσου Παπαδόπουλου με ολέθρια αποτελέσματα τόσο για το κυπριακό, όσο για την Αριστερά και το εργατικό κίνημα. Όταν λοιπόν ο ίδιος φίλος συμπεραίνει ότι «η διεκδίκηση της Προεδρίας από το ΑΚΕΛ το 2008 ήταν το λάθος των λαθών» πλανάται με το σκεπτικό ότι «σε κάποιες χώρες η κρίση φέρνει ανασύνταξη της αριστεράς, ενδυνάμωση του ταξικού κινήματος και ριζοσπαστική στροφή» και ότι «στη δική μας, φαίνεται να σπρώχνει προς την πλήρη σοσιαλδημοκρατικοποίηση» (
    Όπως ανάφερα στο μπλόγκ μου θεωρώ αδόκιμη και μηχανιστική μεταφορά πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών δεδομένων άλλων κοινωνικών σχηματισμών στην Κύπρο, με τις συγκεκριμένους ιστορικούς και δομικούς τους συσχετισμούς, χωρίς το κυπριακό κτλ. Η δε λογική του τύπου «αν κάναμε έτσι τότε» είναι αντιπαραγωγική και ανούσια. Θυμίζει τους κολλημένους που μπορεί να έχουν κάποιο ακαδημαϊκό ενδιαφέρον για βιβλία «νεκροψίας», αλλά δεν μας βοηθούν στο δια ταύτα ως εργαλεία πάλης. Οδηγούν δε σε ηττοπάθεια τέτοια συμπεράσματα.

    ReplyDelete
  9. Μεταφέρω επίσης αγαπητέ Αρκούδα αυτά που είπα στο σχόλιο μαπάντησ μου:

    1. Με την κριτική σου ανάλυση σου είμαι σίγουρος θα συμφωνούσαν και οι πλείστοι συνδικαλιστές της Αριστεράς! Το πρόβλημα είναι με την κατάληξη σου που όντως έχει μια ενδιαφέρουσα θεωρητική βάση, τη οποία και θα αναλύσω πιο κάτω. Κι εγώ, όπως κι εσύ, είμαι υπέρ της αντίστασης του εργατικού κινήματος και θέλω να πετύχει η αυριανή απεργία για αν σταλούν και τα ανάλογα μηνύματα για πάρα κάτω.

    2. Η υπερβολή δεν είναι για την κοινοβουλευτική συμπεριφορά ή για τα όσα ορθά επισημάνεις για τον μηχανισμό και τις δομές, το πρόβλημα είναι στη "σούμα", στο balance sheet σε πολιτικό επίπεδο "αντιπροσώπευσης" ή καλύτερα "αντανάκλασης" στο οικοδόμημα που ονομάζεται "λαϊκό κίνημα". Αυτό το πολιτικό οικοδόμημα έχει τα χαρακτηριστικά που λες, αλλά δεν είναι "αυτόνομο" ή "ξεκομμένο" από τους ευρύτερους κοινωνικούς συσχετισμούς, τις κοινωνικές δονήσεις και τριγμούς. Έστω με στρεβλώσεις οι κοινωνικές δονήσεις αντανακλώνται στο κόμμα και στο εργατικό κίνημα. Δεν πρόκειται για ένα «γραφειοκρατικό μηχανισμό» που «ξέφυγε» από την όποια αρχική ταξική του βάση, όπως το εργατικό κόμμα για παράδειγμα που το γέννησαν οι συντεχνίες. Θεωρώ επίσης λανθασμένες οι ερμηνείες που βλέπουν το ΑΚΕΛ λίγο πολύ σαν το αρχηγικό ΠΑΣΟΚ, το οποίο κλυδωνίζεται από τις αρχηγικές επιλογές της νεοφιλελεύθερης ηγεσίας του που συγκρούονται από ότι απέμεινε ως λαϊκή βάση μέσα στο κόμμα αυτό. Λανθασμένες είναι παράλληλα η ταύτιση ή παραλληλισμός με το ΚΚΕ, το οποίο λόγω πολυδιασπάσεων, του συγκεντρωτισμού και ιδεολογικών εμμονών ωθείται στις εσωστρέφεια, ή το άλλο κομμάτι της κομμουνιστικής Αριστεράς τον ΣΥΡΙΖΑ που είναι εν πολλοίς πολλά μικρά συγκεντρωτικά χωρίς ουσιαστική ταξική βάση στους εργαζομένους κτλ. Δεν ισχυρίζομαι ότι ταυτίζεσαι με τις πιο πάνω αναλύσεις του ΑΚΕΛ γιατί έχεις μια εξαιρετική βάση στην ανάλυση σου για τη δομή της Κυπριακής Αριστεράς. Τα λέω γιατί διάφοροι απεικονίζουν το εργατικό κίνημα και το ΑΚΕΛ σαν μια «Σταλινική νομενκλατούρα»- πράγμα που είναι καρικατούρα της περίπλοκης πραγματικότητας. Υπάρχουν και τέτοιες στρεβλώσεις στην Κυπριακή Αριστερά, αλλά πρόκειται για ένα μαζικό κόμμα και κίνημα πολυσύνθετο.

    ReplyDelete
  10. 3. Νομίζω το ζήτημα που μας απασχολεί όμως σήμερα είναι άλλο: Είναι στην εκτίμηση αν η κομμουνιστική ή άλλη ριζοσπαστική Αριστερά με τη συμμετοχή στην εξουσία διαβρώνεται, ενσωματώνεται στο καπιταλιστικό πλαίσιο εξουσίας με τρόπου που σκοτώνει ότι το ριζοσπαστικό που μπορεί να συσπειρώσει ένα μέτωπο αντίστασης έξω από το κράτος. Έχεις δίκαιο που το θέτεις ως μείζον θεωρητικό αλλά και άμεσα πολιτικό ζήτημα. Είναι στη βάση του δομικό ζήτημα: το καπιταλιστικό κράτος έχει αυτή την ικανότητα «απορροφά», ενσωματώνει με τo κλασσικό cooptation τα Αριστερά κόμματα, τα οποία ευνουχίζονται. Γιατί ο καπιταλισμός ως κοινωνικό σύστημα είναι εξαιρετικά ευμετάβλητος και προσαρμόζεται φτάνει να μεγιστοποιείται η κερδοφορία και αναπαράγεται συστηματικά. Αυτό το ξέρουμε από δεκάδες περιπτώσεις - εγώ έχω ασχοληθεί την περίπτωση του Νοτιοαφρικανικού κομμουνιστικού κόμματος βλ. http://www.theseis.com/index2.php?option=com_content&do_pdf=1&id=913 . Aυτά ισχύουν και για μας από ότι ξέρεις.

    4. Τώρα όμως το ΑΚΕΛ βρίσκεται στην εξουσία δεν τίθεται θέμα εγκατάλειψης της εξουσίας, αλλά να βρεθεί τρόπος να αξιοποιήσουμε αυτή την παρουσία με τις αντιφάσεις, τα τεράστια εμπόδια, είτε λόγω των κομμάτων «συμμάχων», είτε λόγω των εχθρών όπως είναι τώρα η κατάσταση. Το κόμμα και ιδίως τα συνδικάτα της Αριστεράς σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν ούτε να ταυτιστούν με την κυβέρνησης, ούτε πάλι να αποποιηθούν το ότι πρόεδρος είναι Χριστόφιας και η κυβέρνηση είναι του ΑΚΕΛ. Τώρα που διανύει το τελευταίο χρόνο στην διακυβέρνηση, με δεδομένη την εγκατάλειψη από τους «συμμάχους» (αν μπορούμε να τους πούμε έτσι) και με την κρίση, τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα. Το μόνο που μένει ως αστάθμητος παράγοντας είναι η στάση του κόσμου: και μέχρι τώρα πάρα το φοβερό πόλεμο μετά το Μαρί ο κόσμος στάθηκε γερά. Ο αστάθμητος παράγοντας είναι η προοπτική των λαϊκών κινητοποιήσεων και της συμμέτοχης των μαζών, έτσι ώστε να μετατραπούν προς όφελος της αριστεράς οι δομές που εμποδίζουν τις όποιες αριστερές πρωτοβουλίες. Τίποτε δεν φοβούνται περισσότερο οι κυρίαρχες τάξεις κι ελίτ που διορίζονται από αυτές από τις λαϊκές μάζες, τις όποιες είτε θέλουν να εκφοβίσουν, να αποπροσανατολίσουν ή να εξαγοράσουν τις ηγεσίες τους. Αυτό είναι το στοίχημα του ΑΚΕΛ και του εργατικού κινήματος – και σε αυτό θα έπρεπε να εστιαστεί η όποια κριτική από τη διακυβέρνηση μέχρι τώρα: δεν κατάφερε, δεν προσπάθησε να ενεργοποιήσει τις κοινωνικές δυνάμεις που θα απελευθέρωναν δημιουργική ενέργεια προς την κατεύθυνση της λύσης του κυπριακού, στη διαφύλαξη των κοινωνικών κατακτήσεων αλλά ακόμα περισσότερο στον εκδημοκρατισμός και εμβάθυνση της δημοκρατίας. Έστω και τώρα αυτό μπορεί να επιχειρηθεί…

    ReplyDelete
  11. Αρκούδα, το "συνέχισε" λαλώ το που τη σκοπιά να μεν κλείσεις το μπλογκ σου άμαν τα έβρεις σκούρα.

    Ανεφ, που βλέπεις τη "σημαντική υποχώρηση της Αριστεράς στην Κύπρο!"; Εγώ παραπάνω εν σύγχυση που θωρώ παρά υτποχώρηση. Τζαι για να το κάμω γιούροσεντς -όπως λαλείς τζαι συ- εννοώ ότι άμαν ακούω τον πρόεδρο να λαλεί ότι εν κρίση του καπιταλισμού τζαι τον Χριστοφίδην να λαλεί ότι εν αποτυχία του νεοφιλελεύθερου μοντέλου διαχείρισης, τι πρέπει να καταλάβω; Διότι τα δκιο διαφέρουν. Άλλη στρατηγική τζαι τακτική κάμνεις άμαν καταλήξεις στο ένα τζαι άλλη στο άλλο.

    Ο κόσμος του ΑΚΕΛ -όχι της αριστεράς γενικότερα- συγχίζεται διότι η ίδια η κυβέρνηση του κόφκει την ΑΤΑ μειώνει μισθούς εργαζομένων τζαι το ίδιο το κόμμα τους λαλεί ότι την κρίση "εν πρέπει να την πιερώσουν ΜΟΝΟ οι εργαζόμενοι"... Δηλαδή να πιερώσουμεν ούλλοι...

    Εν τα ισωπεδώνω, ξέρω τες δυσκολίες της εποχής αλλά εκαρτέρουν πιο συγκεντρωμένη απάντηση που το ΑΚΕΛ, τούτα που κάμνουν δείχνουν μου ότι επικρατεί λλίος πανικός... Τζαι εν λογικό ως ένα σημείο.

    ReplyDelete
  12. Σταλινικός δεν είναι κάποιος ο οποίος διαβάζει νυχθημερόν τα άπαντα του Στάλιν. Σταλινικός μπορεί να είναι κάλλιστα και κάποιος σοσιαλδημοκράτης.

    Συνήθως το ΑΚΕΛ προβάλλει πως σε αντίθεση με το ΚΚΕ δεν πέρασε σε ωμές σταλινικές μεθόδους, δεν οδήγησε κανένα μέλος του σε κανένα δικαστικό απόσπασμα, δεν εξόρισε συντρόφους και δεν "'εβαψε" τα χέρια του με αίμα. Πράγματα τα οποία έχει πράξει το ΚΚΕ.

    Το ΚΚΕ όμως παρόλα τα εμφανή σταλινικά του στοιχεία δεν ανάγκασε το ΠΑΜΕ να καθίσει σε κανένα αναπηρικό καροτσάκι το οποίο περιφέρει στους διαδρόμους της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

    Σαφέστατα ήταν σωστή η διεκδίκηση από το ΑΚΕΛ της εξουσίας. Σαφέστατα είναι σωστή η διαχείριση αυτής της εξουσίας στο μέτρο των θεσμών που συνεπάγονται από τον κυβερνητικό του ρόλο. Σαφέστατα θα συνομιλήσει με τη δεξιά και θα ψάξει συναινετικές λύσεις.Αυτό σημαίνει ανάληψη εξουσίας. Η αμφίδρομη άσκηση πιέσεων/δυνάμεων στ΄αυτό το επίπεδο.

    Από που ακριβώς απορρέει το δικαίωμα του ΑΚΕΛ και της ορθής ξαναλέω πολιτικής διεκδίκησης της Προεδρίας να φιμώνει το συνδικαλιστικό κίνημα.

    Με πια λογική στρατηγικής ή τακτικής;

    Ή μήπως αν αφηνόταν η ΠΕΟ να είναι αυτό που δημιουργήθηκε για να είναι αυτό θα εξέθετε με οποιοδήποτε τρόπο τη σωστή λειτουργία του ΑΚΕΛ ως κυβερνητικού κόμματος;

    Ποιος εφήυρε αυτές τις λογικές ότι ταχα το ΑΚΕΛ ειναι κυβέρνηση και δυσκολευεται να συνδιάσει το διπλο του ρόλο;

    Μα αποδεχεται το ΑΚΕΛ τον διπλό του ρόλο; Πως;

    Να ξέρουμε, για να μη λέμε πως δεν το ξέραμε, πως πιέσεις δεν δεχεται μόνο η ΠΕΟ από το ΑΚΕΛ. Δέχεται και η ΠΕΟ από τα μέλη της!!!

    Η κυβέρνηση ρισκάρει πολλά, παρα πολλά για το μέλλον, την κατευθυνση και το ρόλο του εργατικού κινήματος!

    ReplyDelete
  13. commun sense, εν πολλά ενδιαφέρον το σχόλιο σου για την έλλειψη συνοχής (σύγχυση) στη ρητορική της ηγεσίας της αριστεράς.

    ReplyDelete
  14. Ποιός πολεμά το συνδικαλιστικό κίνημα; ερώτηση πρώτη.

    Τι επιδιώκει η φίμωση του συνδικαλιστικού κινήματος; ερώτηση δεύτερη.

    Με ποιο τρόπο θα πληττόταν ο κυβερνητικός ρόλος του ακελ από την μερική ανεξαρτησία της ΠΕΟ; ερωτηση τρίτη.

    Η αριστερά είναι κόμμα ή είναι λαϊκό κίνημα; ερώτηση τέταρτη.

    Το ΑΚΕΛ οφείλει την υπαρξη του στην ΠΣΕ-ΠΕΟ ή να πάθουμε μαζική αμνησία; ερώτηση πέμπτη.

    Το ΑΚΕΛ εξακολουθεί να ανήκει στο διεθνές πολιτικό περιβάλλον των εργατικών κομμάτων με στόχο τη λαϊκή εξουσία των εργατών μέσα από ενα διεθνιστικό αγώνα ή πέρασε καθαρότατα στις τάξεις και τις πολιτικές τακτικές των αστικών κομμάτων; ερώτηση έκτη.

    Το ΑΚΕΛ θεωρεί πως αν θάψει το συνδικαλιστικό κίνημα διαθέτει προσωπικό κοτσιάνι για την ιδιοκτησία των αποφάσεων του κάθε εργαζόμενου ξεχωριστά ή αντί να μορφώνει τους δεξιούς εργαζόμενους ανοίγει τους ασκούς του αιόλου αφήνοντας τους αριστερούς εργαζόμενους να οδευου αυριο μαζικά προς τα δεξιά ή προς άλλα συνδικάτα; τελευταία ερώτηση.

    ReplyDelete
  15. Disdaimona,

    Απαντήσεις έχεις για τες ερωτήσεις σου? Να αναμένω κείμενο σου με ολοκληρωμένες τοποθετήσεις σου;

    *********************
    Commun Sense,

    Λαλείς: «...τούτα που κάμνουν [στο ΑΚΕΛ] δείχνουν μου ότι επικρατεί λλίος πανικός... Τζαι εν λογικό ως ένα σημείο» --- Αφού εν «λογικό», [για τον πανικό], γιατί οι επικρίσεις; Δεν λεω ότι είναι άδικες, αλλά πως υπεισέρχεται η λογική σ’ αυτό τον κυκεώνα; Είδετε τον Φούλλη σήμερα τζιαι το ρεζίλεμα του έξω που την Βουλή από ανθρώπους που τον εψηφίσαν; Ίσως απ’ αυτό να αναδεικνύονται τζιαι κάποιοι λάθος χειρισμοί όπως αυτοί που επισήμανε ο Arkoudas στο πρώτο του σχόλιο [με ημερ. December 12, 2011 8:00 AM]

    ReplyDelete