Saturday, February 4, 2012

ΔΙΑΓΝΩΣΗ


'Όσο το χειρότερο, τόσο το καλύτερο'. Εκ πρώτης όψεως η πιο πάνω θέση συνάδει απόλυτα με την Μαρξιστική και Λενινιστική ανάλυση για τον τρόπο με τον οποίο δύναται να επέλθει ο σοσιαλισμός στις ανεπτυγμένες χώρες. Mε απλά λόγια, όσο πιο εξαθλιωμένο το προλεταριάτο,  τόσο μεγαλύτερη η ανάγκη του για οργανωμένη αντίσταση, τόσο περισσότερες οι πιθανότητες για ρήξη με τον καπιταλισμό. Και όμως η εν λόγω θέση πολεμήθηκε όσο πολύ λίγες στη Μαρξιστική παράδοση. Πολύ απλά διότι αντιμετωπίστηκε ως ολοκληρωμένη στρατηγική άνευ προυποθέσεων. Αυτό που δεν λαμβάνει υπόψη της η θέση αυτή, ή τουλάχιστον η ερμηνεία της εκείνη που την προσεγγίζει εκτός ιστορικού πλαισίου είναι ότι 'το χειρότερο' εξυπακούει συνείδηση που να το εκλαμβάνει ως τέτοιο. Που να κατανοεί  την ανάγκη, τη σημασία και την οδό της αντίστασης σαν επικίνδυνη εξέλιξη για το κεφάλαιο. Μόνο τότε οι ατομικές συνειδήσεις θα μπορέσουν να μετουσιαστούν σε επαναστατικό ή έστω ριζοσπαστικό κοινωνικό ρεύμα  προς όφελος της δικής τους αντικειμενικής προόδου. Πάνω στην κάθε βάση (βλ. παραγωγικές σχέσεις) χτίζεται ένα εποικοδόμημα (βλ. κυρίαρχη ιδεολογία και νοοτροπία), το οποίο με τη σειρά του λειτουργεί και προσαρμόζεται για να διαιωνίσει την ισορροπία δυνάμεων στη βάση. Το ζήτημα ήταν πάντα η εκμεταλλευόμενη πλευρά της βάσης να καταλάβει τη πλασματικότητα του εποικοδομήματος που την εξουσιάζει.


Κατά πόσο η βάση θα καταστεί συγκρουσιακός χώρος, όπου η ισορροπία δυνάμεων θα ταρακουνηθεί, εξαρτάται τόσο από εξωτερικές όσο και από ενδογενείς στη βάση συνθήκες. Φυσιολογικά, η κάθε κρίση του καπιταλισμού θα περάσει 'έυκολα' για τους υπαίτιούς της εάν τους δοθεί η ευκαιρία να καλλιεργήσουν αυτοί συνείδηση στους εργαζομένους, κρατώντας τους με αυτό τον τρόπο ήμερους και εξυπηρετικούς. Εξού και ο Μαρξ ποτέ δεν θεώρησε τις οικονομικές κρίσεις στον καπιταλισμό αρκετές από μόνες τους για να ανοίξουν τους ασκούς της συστημικής αλλαγής, παρόλο που το μέγεθος της κάθε κρίσης θεωρήθηκε εν πολλοίς καθοριστικό για τις εξελίξεις κατά τη διάρκειά της. Το ιδεολογικό καθήκον της κοινοβουλευτικής αριστεράς όπως το εξήγησε πρώτος ο Λένιν[i] (ναι, πρόκειται για καθήκον, διότι η συμμετοχή στην αστική πολιτική αποφασίζεται έτσι ώστε να διεκπαιρεωθεί ο ιστορικός ρόλος του προλεταριάτου) είναι διπλό, με δύο διαστάσεις που είναι αλληλένδετες. Να υποσκάπτει τον καπιταλισμό κεφαλαιοποιώντας πάνω στις συγκρούσεις συμφερόντων μεταξύ των αστικών κομμάτων και να οργανώνει την εργατική τάξη και τις πλατιές μάζες με απώτερο σκοπό να ανοίξει το πέρασμα στο σοσιαλισμό όταν ωριμάσουν οι αντικειμενικές συνθήκες. Για να γίνουν αυτά -τόσο η υπόσκαψη και η οργάνωση, όσο και η ωρίμανση, η οποία βασίζεται εν μέρει στα δύο προηγούμενα - χρειάζεται η καλλιέργεια ταξικής συνείδησης, δηλαδή η καταπολέμηση της ψευδούς συνείδησης ανάμεσα σε αυτούς που τυγχάνουν εκμετάλλευσης. Λόγος για τον οποίο (μεταξύ άλλων) 'χωρίς επαναστατική θεωρία δεν μπορεί να υπάρξει επαναστατική πράξη'.


Με αυτά τα λίγα υπόψη μπορεί κάποιος έυκολα να καταλάβει πως πλέον στην Κύπρο η κοινοβουλευτική αριστερά δεν προωθεί την αλλαγή προς 'το καλύτερο', την εμποδίζει. Η ρητορεία της όχι μόνο δεν είναι τέτοια που να δαχτυλοδείχνει τον ταξικό εχθρό όταν αυτός επιστρατεύει τα πάντα για να κρύψει την ενοχή του, όχι μόνο δεν αναλύει θεωρητικά τον καπιταλισμό έτσι ώστε καταλαμβαίνοντάς τον να μπορέσει να του αντισταθεί αποτελεσματικά, αλλά επίσης αποκρύπτει το 'χειρότερο' όπως αυτό αντικατοπτρίζεται στη χειροτέρευση των εργασιακών σχέσεων, τη μείωση της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων και τη γενικότερη εντατικοποίηση της εργοδοτικής και πολιτικής προσπάθειας κατακερματισμού του συλλογικού τους κοινωνικού κεφαλαίου. Όπως σωστά επιχειρηματολόγησε ο φίλος μου ο Α., η ΑΤΑ δεν θα παγώσει προσωρινά, η ΑΤΑ θα καταργηθεί - στο βαθμό  που αν αλλάξει  η κυβέρνηση σύντομα, τότε η ΑΤΑ απλά θα μείνει γνωστή στην ιστορία ως διαστρεβλωτικό αγκάθι της αγοράς. Με τον ίδιο τρόπο, οι μισθοί δεν πάγωσαν για δύο χρόνια, οι μισθοι μειώθηκαν - στο βαθμό που το 'φυσιολογικό' είναι η κάθε επικείμενη μισθολογική αύξηση να γίνεται με βάση το υφιστάμενο, παγωμένο και άρα χαμηλότερο απ'ότι θα ήταν, επίπεδο μισθών.


Η κοινοβουλευτική αριστερά στην Κύπρο καλλιεργεί ψευδείς συνειδήσεις.



[i] Παρόλο που η ανάλυση του Λένιν, τουλάχιστον δεδομένης της μετέπειτα αυξανόμενης πολυπλοκότητας των κομματικών και εκλογικών συστημάτων των αστικών δημοκρατιών, μπορεί να θεωρηθεί αρκετά γενική έτσι ώστε να αφήνει μεγάλα περιθώρια για διαφορετικές ερμηνείες από τους φορείς της Μαρξιστικής-Λενινιστικής ιδεολογίας.

28 comments:

  1. Με αυτά τα λίγα υπόψη μπορεί κάποιος έυκολα να καταλάβει πως πλέον στην Κύπρο η κοινοβουλευτική αριστερά δεν προωθεί την αλλαγή προς 'το καλύτερο', την εμποδίζει. Η ρητορεία της όχι μόνο δεν είναι τέτοια που να δαχτυλοδείχνει τον ταξικό εχθρό όταν αυτός επιστρατεύει τα πάντα για να κρύψει την ενοχή του...

    Έτσι όντως έχουν τα πράγματα; Δεν δακτυλοδείχνει η αριστερά τον ταξικό έχθρό, τα κόμματα της πλουτοκρατίας και της λιτότητας, των "μέτρων" κ.ο.κ.; (το "δίδυμο", η υστερία του καλοκαιριού, η κριτική στη κεντρική τράπεζα και τις τράπεζες γενικότερα, η αμφισβήτιση των "οίκων" και άλλα πολλά)

    Νομίζω πως έννεν ανικειμενική η ανάλυσή σου σύντροφε στην τρίτη παράγραφο. Ναι μεν υπάρχουν φοβερές αδυναμίες αλλά εν συμβαίνει τούτο που περιγράφεις.

    Παρόλα αυτά, οι δύο πρώτες παράγραφοι μας δίνουν μια πάρα πολλά καλή βάση συζήτησης. Τουλάχιστον εν ρεαλιστικές τζιαι αναγνωρίζουν τον ρόλο του αριστερού κοινοβουλευτισμού.

    ReplyDelete
  2. Χρήσιμο κείμενο. Σημαντικό είναι να τονίσουμε πως η έννοια του "Προλεταριάτου" δεν είναι μια έννοια "φυσικής" κατηγορίας αλλά είναι μια θεωρητική εννοια.

    Αποκομένο(το προλεταριατο ως υποκειμενο αλλα΄και ως θεωρητική εννοια) από τη γενικότερη αναγκαιοτητα του διττου ρόλου του κομματος - αλλά και απο τη θεωρία, ως πρωτοποριακού της συνειδητοποιημένης εργατικής ταξης και όχι απλά των "λαικων" στρωματων, το κόμμα παυει να είναι οτιδηποτε περαν από μια αλλη εκφανση αστικού κομματος. Η θεση του προλεταριατου στη διττοτητα του κομματος αφορα τον οργανωμενο ταξικό αγωνα, καθαρά. Καθαρότατα!

    Απο την αναποδη, η χρήση του όρου "προλεταριατο" αποκομμένο από τη θεωρία του μαρξισμού και την έννοια του ταξικού αγώνα και ενσωματωμένο σε άλλες θεωρίες απλουστατα "δεν σημαινει τιποτε" περα που μιαν ευηχη λεξη.

    ReplyDelete
  3. Δισ,

    Ναι, αυστηρώς ομιλούντες σύμφωνοι. Δεν αναιρείται όμως
    1) η θεωρητική πιθανότητα, το προλεταριάτο ως υποκείμενο να είναι είτε εξαθλιωμένο, είτε όχι, να καθοδηγείται λανθασμένα από την πολιτική του ηγεσία είτε όχι......
    2) το ότι τα λαϊκά στρώματα είναι εν δυνάμει τμήματα του προλεταριάτου και όταν εξαθλιωθούν, είτε θα εξαθλιωθούν σαν προλεταριάτο που γνωρίζει πως αντιμετωπίζεται η εξαθλίωση, είτε θα εξαθλιωθούν και θα νομίζουν ότι έπεσαν σε άτυχη στιγμή.

    Νέε,

    Γιατί; Πρώτον, εθεώρησα ότι αφού το κείμενο στοχεύει σε κοινό που πάνω -κάτω παρακολουθεί τις εξελίξεις δεν χρειάζεται να παρατεθουν παραδείγματα από τη συνειδητή προσπάθεια του ΑΚΕΛ να ωραιοποιήσει μια κατάσταση που θα έπρεπε να ήταν εκρηκτική. Πέραν τούτου για ποια κριτική στην Κ.Τ, τις τράπεζες, το 'δίδυμο' και τους οίκους αξιολόγησης μιλάς; Προφανώς για την 'κριτική της συναίνεσης' που καλεί σε διάλογο πριν γίνουν απεργίες, που χάνει και λέει ότι κερδίζει, που αντιμετωπίζει την κριτική από τα αριστερά σαν ισοπεδωτική και ανάξια απάντησης.
    Η μόνη κριτική που βλέπω είνα αυτή από μερικούς μπλόγκερς που καταλαμβαίνουν τη θεωρητική και πρακτική σημασία της αυτοκριτικής όταν γίνονται εξώφθαλμα λάθη. Βλ. π.χ. την παράγραφο 5 στην ανάρτηση για τον Αριστερισμό του Λένιν στο 'Λένιν Reloaded'. Όχι μόνο διότι το είπε ο Λένιν και το εξήγησε όπως το εξήγησε, αλλά και διότι πολύ απλά το κάθε λάθος που δεν αντιμετωπίζεται ως τέτοιο, οδηγεί σε άλλα μεγαλύτερα που μόνο βλάπτουν τα λαϊκά στρώματα (και το προλεταριάτο).

    Επειδή όμως εκλαμβάνω τη δική σου κριτική (στο πιο πάνω κείμενο) ως εποικοδομητική, θα εκτιμούσα μια πιο αναλυτική τοποθέτηση. Θα μου πεις τώρα, τα είπαμε ήδη πολλές φορές. Ομως να τα ξαναπούμε, χάνουμε τίποτε;

    ReplyDelete
  4. Δεν χάνουμε τίποτε, απλά δεν βοηθούν οι απόλυτες τζιαι αφοριστικές τοποθετήσεις.

    Σε παραπέμπω στο τελευταίο κείμενο του Λινού για τη σημασία του "κοινωνικού συμβολαίου".

    Τούτη η κριτική γιατί δεν εγινόταν τη περίοδο 2008-2011; Γιατί πιστεύκω υπήρχε η προσπάθεια να αποφευχθούν οι επιταγές της νεφιλελεύθερης συνεργασίας. Τζιαι ήταν εμφανής τούτη η προσπάθεια.

    Να θυμηθούμε τα νομοσχέδια για συνεισφορά του πλούτου που δεν επεράσαν τζιαι που ουσιαστικά αποτέλεσαν (μαζί με άλλα) την αφορμή για δαιμονοποίηση της αριστεράς;

    Να θυμηθούμε τη συμφωνία κυβέρνησης-συνδικαλιστικών οργανώσεων τον Αύγουστο τζιαι γενικά ότι επαρουσιάζετουν που τους γνωστούς κύκλους πως η κυβέρνηση συνκυβερνά με τους συνδικαλιστές;

    Να θυμηθούμε την αντίσταση στον συνεταιρισμό για την ειρήνη τζιαι το ψήφισμα της βουλής για το θέμα; (άσχετο με τα εργασιακά αλλά σχετικό με την γενικότερη κατεύθυνση)

    Να θυμηθούμε το μπλοκάρισμα των προϋπολογισμών τζιαι πέρσι τζιαι φέτος;

    Που να σε παραπέμψω; Στες τοποθετήσεις από πέρσι για κυβερνώσα βουλή;

    Για την αντίσταση στα "μέτρα", στα φιρμάνια των "όικων" κλπ; Την κριτική στον Ορφανίδη; Εν πολλά φίλε.

    Πχ τα τελευταία πετσοκόμματα που έγιναν από τη βουλή, πέραν από τα μέτρα που συνομολογήθηκαν στο προεδρικό από όλους, ήταν κάτι που θα μπορούσε το ΑΚΕΛ να περιορίσει;

    Θα συμφωνούσα πως μπροστά στην εμφανή προσπάθεια της άλλης παράταξης να διαλύσει το κοινωνικό συμβόλαιο με αφορμή τη κρίση (όπως συμβαίνει παντού στην ευρώπη), τζιαι με δεδομένη την αριστερή μειοψηφία στο κοινοβούλιο, οι δυνατότητες άμυνας εν περιορισμένες.

    Περιοριζόμαστε στο να διατηρήσουμε εν ζωή τη συνεννόηση τζιαι τον διάλογο με την εργοδοσία.

    Έννεν αρκετό σίουρα, ούτε αποδίδει δικαιοσύνη κοινωνική, αλλά εν το βέλτιστο υπό τες περιστάσεις.

    Την κριτική σου για την μη αποτελεσματική χρησιμοποίηση των ξεκάθαρων επιλογών των κομμάτων της πλουτοκρατίας έτσι ώστε να φανεί ποιος είναι με ποιον τελικά, την ακούω.

    Αλλά την ίδια ώρα πρέπει να παραδεχτούμε ότι τζιαι το επικοινωνιακό περιβάλλον δεν είναι φιλικό, το αντίθετο μάλιστα. Υπάρχει σοβαρότατη ανισομέρια δαμαί. Να είμαστεν αντικειμενικοί.

    Που τη στιγμή που ο κόσμος πιάννει τη πληροφόρησή του που τα κανάλια σε ποσοστά θεόρατα, τζιαι που τη στιγμή που τα κανάλια παίζουν 90-10 υπερ της πλουτοκρατίας, εν φυσικό να δημιουργείται η εντύπωση πως δεν λέγονται όσα έπρεπε να λεχθούν.

    Οπότε, να κάμουμε μερικές παραδοχές δαμαί για να είμαστε όσο το δυνατό πιο κοντά στες πραγματικότητες.

    1) Η αριστερά πρέπει να κάμει προσπάθεια να διατηρήσει το "κοινωνικό συμβόλαιο" ή θα πρέπει, αφού βλέπει να βάλλεται τούτον που την άλλη πλευρά, να το βάλει στην πάντα; Νομίζω εν τούτο που προτίνεις;
    2) Οι θέσεις της αριστεράς εν υπάρχουν ή εν ακούγονται αρκετά λόγω του επικοινωνιακού ισοζυγίου;
    3) Ακόμα τζιαι τις πιο εργατικές θέσεις να πέρνει η αριστερά, ποια εννάν η τύχη τους μες το κοινοβούλιο;

    ReplyDelete
  5. Είπα πολλά, έχω τζιαι πολλά άλλα, περί των τελεσιγράφων της κομισσιόν για περιορισμό των ελλειμάτων του δημοσίου, για τες απειλές εξωτερικής οικονομικής διακυβέρνησης κ.ο.κ.

    Η άρνησή μας δηλαδή να περιορίσουμε τες κρατικές δαπάνες που θα οδηγήσει; Σε καλύτερες μέρες για τους εργαζόμενους είτε στο δημόσιο είτε ευρύτερα;

    Έννεν κατανοητό από όλους πως σε περίπτωση αποτυχίας να ελέγξουμε από μόνοι μας τη κατάσταση θα ακολουθήσει ο χαμός;

    Τη κίνηση με το ρώσικο δάνειο πως την αξιολογείς; Που θα είμασταν αυτή τη στιγμή χωρίς αυτό;

    Τζιαι τέλος, τη κριτική που κάμνεις, θα την άκουα καλλύττερα αν εσυνοδευόταν εκτός που τες παραδοχές που ανάλυσα πριν, τζιαι με μιαν -έστω τζιαι χαμηλόφωνη- απαίτηση για έξοδο από την ΕΕ.

    Μες την ΕΕ τα πράματα εν συγκεκριμένα. Αλλά τζιαι έξω που την ΕΕ, με την παντοκρατορία των "όικων" τζιαι με δεδομένο ότι όλα τα κράτη δανείζονται, ποιες είναι οι επιλογές μιας κυβέρνησης, έστω τζιαι αριστερής;

    Η μόνη διέξοδος σύντροφε εν το δυνάμωμα της αριστεράς μες την κοινωνία τζιαι τη βουλή, πράμα που όμως εν μάλλον αδύνατο με την δαιμονοποίηση που έγινε τζιαι που είσεν εξαρχής δύο πυλώνες: την άρνηση της κυβέρνησης να συναινέσει σε "μέτρα" τζιαι την προσήλωσή της τη διζωνική.

    Να δούμε τα λάθη τζιαι τες αδυναμίες γιατί όντως υπάρχουν, να δούμε τζιαι τες αντικειμενικές συνθήκες όμως, τζιαι εσωτερικά τζιαι παγκόσμια.

    Εν άδικη νομίζω τούτη η "καμπάνια" που έχει ξεκινήσει μια μερίδα μπλόγκερ που τον Δεκέμβρη τζιαι μετά, τζιαι το μόνο που καταφέρνει είναι να απομονώνει τζι άλλο το ΑΚΕΛ, τζιαι να το αποδυναμώνει.

    Τζιαι με αδύναμο ΑΚΕΛ, τούτος ο τόπος εν θα δει χαϊριν στον αιώνα τον άπαντα.

    "Η κοινοβουλευτική αριστερά στην Κύπρο καλλιεργεί ψευδείς συνειδήσεις"

    Τούτον εν παρόμοιο με το "απόφθεγμα" του osr: "Ακέλ, ο νεκροθάφτης της ταξικής συνείδησης"

    Ισχύει πραγματικά κάτι τέτοιο; Τζιαι αν ισχύει, εν σημαίνει ταυτόχρονα ότι θα πρέπει να γίνει ρήξη μέσα στην αριστερά;

    Οπότε τελικά ποιανών η δουλειά γίνεται; Ποιοι εν τούτοι που θα εξυπηρετηθούν που τούτη την εξέλιξη;

    Εγώ αντίθετα είμαι υπέρ της πολυτασικής αριστεράς η οποία να δίνει λόγο τζιαι έκφραση τζιαι στον ριζοσπαστισμό, τζιαι στην κομμουνιστική πτέρυγα.

    Για να γίνει όμως τούτο χρειάζεται να χορέψουν ούλλοι το ταγκό. Τζιαι να βρίσκονται στην ίδια σάλα.

    Ξεγράφοντας το ΑΚΕΛ, ξεγράφετε τζιαι τον κόσμο του, γιατί στην ουσία ο κόσμος του ΑΚΕΛ εν που διά τη γραμμή τζιαι όι το αντίθετο.

    Μεν κάμνετε τούτο το λάθος γιατί στο τέλος θα βρεθούμεν αντιμέτωποι τζιαι τούτο εννά είναι προς τέρψην των απέναντι.

    Τζιαι επιτέλους προτίνετε τζιαι κάτι χειροπιαστόν μες τες δοσμένες συνθήκες. Κριτική ξέρουν να κάμνουν ούλλοι, ποττέ τα πράματα δεν είναι ιδανικά. Το θέμα είναι να υπάρχουν ρεαλιστικές εναλλακτικές τζιαι όι ευσεβοποθισμοί.

    Θα εμπορούσε η Κύπρος δηλαδή να περνούσεν αλώβητη που την καπιταλιστική κρίση τζιαι να έμεναν οι εργαζόμενοι άθικτοι; Τζιαι για όσο έμειναν σχετικά άθικτοι, ποιοι τους επροστατεύαν;

    Η κριτική σας εν άδικη τζιαι αποπροσανατολιστική αν θέλετε, γιατί ακριβώς επειδή εν μπορείτε να δέρετε τον γάδαρο, δέρνετε το σάμα.

    Η συτζιά του μαύρου εκατάντησε τον ΑΚΕΛ. Ε, θα το υπερασπιστούμε σύντροφε, εν θα το αφήκουμεν έρμαιο, παρόλες τις αδυναμίες του που τες αναγνωρίζουμεν.

    ReplyDelete
  6. Θα επιχειρήσω τζιαι κάτι ακόμα:
    Να παραλληλίσω την κριτική της ριζοσπαστικής-κομμουνιστικής μερίδας των μπλόγκερ περί της αδυναμίας της θεσμικής αριστεράς να υπερασπιστεί τους εργαζόμενους, με τη κριτική που δέχεται το ΑΚΕΛ τζιαι η κυβέρνηση σχετικά με τις «υποχωρήσεις» τζιαι τα «δώρα» Χριστόφια στες συνομιλίες για τη λύση του Κυπριακού.
    Βρισκόμαστε δηλαδή, εμείς οι υποστηριχτές του ΑΚΕΛ, στη δυσάρεστη θέση να υποστηρίζουμε τζιαι να υποδεικνύουμε τα αυτονόητα τζιαι τα ρεαλιστικά προκειμένου να υπάρξει ελπίδα για ειρήνη, τόσο εργασιακή όσο τζιαι στον τόπο γενικά.
    Πιάννει η άλλη πλευρά, οι εθνικιστές, μια θέση που ουσιαστικά εν αφήνει περιθώρια διαλόγου τζιαι συναίνεσης. Έποικοι; Να φύουν ούλλοι! Εκ περιτροπής; Μα πόθθεν ως τα πόθθεν! Μα να μεν επιστρέψουν ούλλοι οι πρόσφυγες; Απαράδεκτον! Θέλουν να καθαιρέσουν τον διαπραγματευτή, να παραιτήσουν τον πρόεδρο που τζιαιρόν. Γιατί άραγες σου;
    Στο Κυπριακό η αριστερά έσιει καθιερώσει μιαν άλλη γραμμή, πιο ρεαλιστική, πιο ελπιδοφόρα. Τζιαι για τούτη τη στάση της δέχεται μιαν άνευ προηγουμένου δαιμονοποίηση που προσομοιάζει στες εποχές πριν την εισβολή.
    Ε, εν πραγματικά άδικο να δέχεται ο χώρος του ΑΚΕΛ τζιαι επίθεση που σας. Πραγματικά εν το πιο στενάχωρο που ούλλα όσα συμβαίνουν.
    Ειδικά όταν κάποιοι από τον χώρο τούτο, της ριζοσπαστικής αριστεράς, εκάμναν τζιαι κάμνουν ακόμα κριτική στο ΑΚΕΛ γιατί έννεν αρκετά υποχωρητικό στο Κυπριακό προκειμένου να βρεθεί λύση.
    Τζιαι υποχωρητικό ως προς ποιους; Τους ιμπεριαλιστές τζιαι την Τουρκία;
    Δύο μέτρα τζιαι δύο σταθμά δηλαδή: Στο κυπριακό «δώστα όλα» τζιαι στα εργασιακά το αντίθετο, καμιά υποχώρηση, κανένας συμβιβασμός.

    Αυτά τζιαι συγνώμη για την κατάχρηση.

    ReplyDelete
    Replies
    1. πωπω αναλογίες...

      αριστερή κριτική = αφοριστική ισοπέδωση
      επιχείρημα αρκούδα = επιχείρημα οσρ

      εργαζόμενοι βέρσους κεφάλαιο = Κύπρος (οι ε/κ δηλαδή) βέρσους Τουρκία/ιμπεριαλισμός

      ηγεσία ΑΚΕΛ + κοινοβουλευτική ομάδα = κόσμος του ΑΚΕΛ

      αλλά η πιο ωραία εν η παρομοίωση
      κεφάλαιο = γάδαρος, ακελ = σάμα
      ....

      πως το είπε κάποτε ο αντώνης μπ.;

      @ΑΚΕΛ: Το να βάζεις την επίστρωση του σταλινισμού ως τεχνικής εσωκομματικού μάνατζμεντ πάνω σε σοσιαλφιλελεύθερο περιεχόμενο τέτοιας υποστάθμης που κάνει τον Μανδραβέλη να φαντάζει Χάμπερμας, τον Χάμπερμας να φαντάζει Κάουτσκι και τον Κάουτσκι να φαντάζει Λένιν δεν σε κάνει κομμουνιστή. Σε κάνει απλώς πολύ, πάρα πολύ αστείο.

      Delete
    2. Γρηγόρη, επειδή πιστεύκω πως η ευγένεια τζιαι ο αλληλοσεβασμός εν η βάση πάνω στην οποία μπορούν να κτιστούν τα οποιαδήποτε κινήματα τζιαι οι δράσεις τους, εν θα συμμετέχω σε τούτη την επίδειξη εμπάθειας. Εν το έχω ανάγκη άλλωστε.

      Delete
  7. αντισταση στην καταργηση και τη λογοκρισία της λογικής.

    εν θα μας στειλετε στο φρενοκομειο συντροφοι...το χειριστον εν θα το λεμε βελτιστον, αφου πρωτα καταργησουμε κάθε ίχνος ελλογης πολιτικής σκεψης.

    αν θελετε σκεττο νεττο κοινοβουλετισμό με τα συνδικάτα ως "θυγατρικές εταιρίες" να ξερετε γιατί δημιουργείται το χειριστον που βαφτίζεται βέλτιστον.

    ποιός πολεμα τον κοσμο του ακελ, οπως εξαναείπαμεν, εν ένα ανοιχτό θέμα...
    ποιός πολεμά την εργατική ταξη;
    ποιός εν αντιμαρξιστής;
    ποιός ανεβηκε πανω στο καραβι της αρνησης του προλεταριάτου;
    ποιός συσκοτιζει τζαι παραλύει τη δυναμη της εργατικής ταξης;
    εν να τους βαλετε να πανυγηρίζουν με σημαίες του τσε στα εγκαίνια του ιδιωτικού ΧΑΚ σε λλίον, οτι κάμνουν ταξικό αγώνα...

    κανένας εν θα καταργήσει την λογική της πολιτικής ιστορίας τζαι σκεψης! απαγορευει το πλεον η ιστορική αναγκαιότητα...

    http://disdaimona.blogspot.com/2012/02/blog-post_05.html

    ReplyDelete
    Replies
    1. Καλά, υποτίθεται πως κάμνουμε διάλογο.
      Θέλετε να ακούσετε οξά θέλετε να μιλάτε μόνοι σας;

      Έβαλα πολλά θέματα που ως συνήθως εν απαντιούνται αλλά ξεκινούν τούτες οι συνθηματολογίες τζιαι τα τσιτάτα.

      Απορώ! Απορώ σύντροφοι, αν δεν μπορείτε να πείσετε κόσμο που εν διατεθειμένος να κάμει ότι περνά που το σιέρι του για να προστατευτούν οι μάζες που τα νύσια των έξω τζιαι των μέσα, που ξέρει πως λειτουργεί ο καπιταλισμός τζιαι που έφτασε, που συνειδητοποιεί την ανάγκη για σοσιαλιστικό πέρασμα στην άλλη όχθη, ποιους τελικά θα πείσετε...

      Ίνταλως το είπεν η συντρόφισσα η Τ/κυπρια την άλλη φορά ρε Γρηγόρη;

      Ο ναρκισσισμός της μειοψηφίας;

      Delete
  8. Πολλην θρασος Νεε!!!

    Εσύ είσαι η πλειοψηφία εξαφνα;! Ποιου πραματος; Τζαι εμείς ο ναρκισισμος της μειοψηφίας;

    Οι θεσεις σου εν αντεργατικές τζαι ξεκουτσουλα αντικομμουνιστικές. Μαθε το τζαι χωνεψε το, όσες κοτσιηνες σημαιες τζαι να κυμματιζεις!

    Την αληθκεια εν θα τη θαψει κανενας τζαι μεν παραπλανείς!

    Εν αρνηθηκεν κανενας τον κοινοβουλευτικό ρολο του ακελ. Μεν βαλλεις θεματα μονο που την μιαν παντα που σε βολεφκει! Τζαι μεν ριχνεις λασπη χρησιμοποιόντας τον Οσρ. Κανενας δαμε δεν εσιει σχεση με τον Οσρ.

    Τες δικές μου τες θεσεις θκιαβαστες στο τελευταιο μου ποστ. Που απαντουν τζαι στους εχθρους σοσιαλδημοκρατες τζαι στους μηδενιστες αναρχικούς.

    ReplyDelete
  9. Τζαι τοποθετήθου ΕΣΥ πανω στην αληθκεια που λογοκρίνεις, τζαι που διεκδικείς τζαι τον Νομο της Πλειοψηφίας ως Πολιτική Αληθκεια τζαι Εντιμότητα.

    Τοποθετήθου ΕΣΥ για το τι σημαίνει έναν αριστερο/κομμουνιστικό κόμμα τζαι ΤΙ υπηρετείς τελικά ΕΣΥ με τζεινα που λαλεις!

    εκαταντησαμεν σαν την εκκλησιά, που καθε φορά που τα καμνει σιονι τζαι γαστρί επικαλείται τον Θεό! α τζαι εμεις με "τον κοσμο του ακελ και το κόμμα".

    θελεις διαλογο; καμε τον! αλλα απεναντι σου εν εσιεις ουτε τον Μπαν, ουτε τον Στροβολιώτη! εσιεις κομμουνιστες τζαι ψηφοφορους του κομματος που εγαλουγηθηκαν με τη θεωρία του μαρξισμου.

    αλλου επιπεδου κουβεντες μεν γυρεφκεις! τζεινες αφηνου μεν τες για τους φιλελευθερους που τζοιμουνται!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Που εννά απαντηθούν όσα έβαλα να ξανακάμω τοποθέτηση, εν ήταν αρκετά τρία μακρυνάρκα;

      Delete
  10. Να απαντηθεί τι ακριβώς; Πως ο Νικολακης- Αβερωφ εν θελουν να φορολογηθεί η πλουτοκρατία. Όι εν θελουν. Πως επροσπαθήσαν να κερδοσκοπήσουν με τα ομόλογα; Πως οι φιλελευθεροι τζοιμουνται διότι η οπτική τους φτάνει ως το "οριακό κερδος" που λαλεί τζαι ο Λινος τζαι αναποφευκτα εν τρωτοί αν δεν τους στρωσουμεν εμεις το δρόμο να επιβιώσουν τζαι ως σύστημα τζαι ως πολιτικά κόμματα τζαι ως πολιτικός λόγος;

    Ουλλα δεκτά. Το ακελ παιζει τον ρολο του μεσα στη βουλή στο μετρο που μπορεί.

    Εν μπορείς παντα όμως να κρυφκεσαι πίσω που "το μετρο που μπορεί μεσα στην βουλή" ως το βελτιστον. Τουτον εν σοσιαδημοκρατική θεση τζαι μαλιστα ανελπιδη σε καιρό κρίσης.

    Αν είμαστε σε εποχή ευμάρειας θα είχαμεν προφανώς τζαι αλλη σταση. Τη σταση που ειχαμεν που το 2000 τζαι υστερα όπου ετεθηκεν τζαι η πολιτική συνεργασία με τους φιλελευθερους για τη λυση του κυπριακού.

    Σήμερα, ουτε οι φιλελευθεροι βρισκονται σε τζεινη τη θεση ουτε εμεις.

    Το ζητημα "τι είναι ενα αριστερό κόμμα" θετει μας το αναποφευκτα η εποχή. Εν επιλεξαμεν εμεις να το θεσουμε γιατί ειμαστε καργα καθαροί επαναστατες!

    Το ζητημα της συνειδησης τζαι της συνειδητοποιησης εννε ζήτημα σωστής διαφωτισης. Εν ζήτημα δομων δρασης του ίδιου του κομματος. Το κόμμα δεν πληρει τες προυποθεσεις πλεον ενός αριστερου κόμματος εν έτει 2012. Εσιει τυπικά την δομή -ΠΕΟ, ΕΔΟΝ, ΠΟΓΟ - αλλά δεν πληρεί πλεον τες προυποθέσεις.

    Ακολουθεί καθαρή φιλελευθερη οικονομική πολιτική σε επιπεδο κυβερνησης τζαι καταργεί τον συνδικαλισμό τζαι την νεολαίστικη κινηματική δράση. Αφησεν τους μονο καποιους εξωτερικούς συνδεσμους, σε παγκοσμια φορουμ για να αναπνεουν, ως οργανωσεις. Στο εσωτερικό αφησε την ΠΕΟ για λογους αξιοπρεπειας να συμμετασχει σε καποιες απεργιακές δρασεις. Ως δαμέ.

    Δε είναι πλεον το ακελ ενα κομμα της εργατικής ταξης ουτε ενα μαρξιστικό κόμμα. Εν ενα κόμμα όχι του προλεταριατου αλλά των εθνικών λαϊκών μαζών τζαι αν δεν είχαμε το κυπριακό τζαι την αναγκαιότητα αντιρατσιστικού τζαι αντεθνικιστικού λογου, θα είμαστε πολλά κοντα στη ρητορική του Καραμπελιά.

    Εν εσιει τζαι καμια σχεση με το νεο ΚΚΕ που αποποιήθηκε τον εθνικό του ρόλο τζαι καμνει σοβαρές προσπαθειες για διεθνιστικό εργατικό αγώνα. Τζαι του ευχόμαστε καλά ξεμπερδεματα με τες εσωτερικές του συγκρουσεις τζαι διαμαχες.

    Εν θεωρώ τιμιο να παρουσιαζεσαι ως ΥΠΕΡ-ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ του ακελ τζαι να παρασερνεις αθώο κόσμο σε αντι-κομμουνιστικές πολιτικές θεσεις τζαι σκέψεις.

    ReplyDelete
  11. Να μου λείπουν όσα μου καταλογίζεις στη τελευταία σου παράγραφο.
    Αντροπή ο ένα, θράσος το άλλο, τωρά τζιαι ότι παρασέρνω...
    Να χαρείς, απλά λέω τζιαι κάμνω τζιείνα που θεωρώ σωστά.

    Άκους εκεί υπερπροστάτης που παρασέρνει αθώο κόσμο!
    Κάτι ελάλες για εκκλησιές τζιαι θρησκείες πριν;

    ReplyDelete
    Replies
    1. Νεε μου σόρυ,

      ειπα το τζαι στου Ηροδοτου πριν μας διαγραψεις τα ιστολόγια.
      εν θα συρνεις τζαι εσύ τζαι αλλοι την μαππα παντα "στην ακρα αριστερά" στη "ριζοσπαστική αριστερά" στον Οσρ, στους αντιακελικούς, στους αναρχικούς τζαι όπου αλλου βολεφκει.

      Επαρουσιαστηκες ως "απολογιτής του ακελ" σαν να τζαι κρατάς αλυσοδεμενες τες συνειδήσεις τοσων ψηφοφορων τζαι ως απολογητής αποφανθεις τζιόλας να διαγραψεις.

      μιλουμεν τζαι για σταλινισμό υστερα...

      το σχόλιο τοτε της ανεραδας που ήταν "ΚΟΡΑΚΙΑΑΑ" προς εμενα τζαι αλλους ήταν εργο δικό σου, τζαι εν το συγχωρώ.

      ναι, παρασερνεις αθωο κόσμο, που νομίζει πως είμαστεν εναντια στα συφφεροντα του.

      Delete
    2. Δεν παρασέρνω κανένα, ο καθ ένας έσιει τη διαλεκτική του τζιαι όποιον πείθει, πείθει τον.
      Τζι ο καθ ένας έσιει τον νου του τζιαι ότι καταλάβει εκατάλαβεν.

      Άκους εκεί παρασέρνω, μα που είμαστεν σιόρ; Είμαι τίποτε νταβατζής τζιαι έφκαλα τες κορούες στο κλαρί;

      Delete
  12. Τζαι ενα τελευταίο σχόλιο.

    Θα θεωρούσα - εξαιροντας τον Κικη τζαι το κερασάκι των τελευταίων δηλωσεων και μέτρων - ότι το ακελ εκαμεν όπως ακριβως έπρεπε για ενα αριστερό κόμμα την δουλειά του.

    Επρεπε να διεκδικήσουμεν την προεδρία της δημοκρατίας, να συνεργαστουμεν με τους φιλελευθερους τζαι να βαλουμε σε προτεραιότητα το κυπριακό το 2008.

    στο μεταξύ ήρτεν η κρίση...

    σημερα το ακελ, σωστα παιζει τον ρολο του στο βουλη.

    τα σημαθκια που πλεον χωρίς ψευδαισθησεις δειχνουν την πορεία ενσωματωσης του ακελ στο σύστημα είναι

    1. ο κίκης
    2. οι ψευδοισορροπίες στα εργασιακά ενώ υπογραφουμεν την υποδουλωση τζαι την εξαθλίωση των εργαζομενων στην ευρωπη.
    3. η αποφαση για διεκδικηση της προεδρίας το 2013 όταν η κριση θα εσιει γονατίσει τους λαούς τζαι εμας χωρίς εξαίρεση. η αποφαση να απαρνηθει τον ταξικό αγώνα, να πουλήσει την ΠΕΟ στην ευρώπη, να πουλήσει τον ιστορικό του ταξικό ρόλο.

    Το ακελ με αυτά τα τρία εχει αποδείξει πως εγκατέλειψε τελειωτικά την εργατική ταξη και θα εργαστεί για την αστική ταξη που το ψηφίζει. δηλαδή για τους έχοντες - λίγα ή πολλά - που δεν εχουν αναγκη την οργανωση τζαι την προστασία του κόμματος για να επιβιώσουν ετσι τζαι αλλιώς.
    το ακελ επελεξε ποιον κομματι του επιθυμεί να συντηρήσει για να συντηρηθεί.

    μακαρι να λανθάνομαι...

    ReplyDelete
  13. This comment has been removed by the author.

    ReplyDelete
  14. Εννα προσπεράσω την ένταση, γιατί έτσι κι'αλλιώς εν είμαι αρκετά 'παλιός' για να ξέρω αν υπάρχουν και ποια είναι τα προηγούμενα....όμως η εξίσωση του κειμένου με θέσεις του οσρ (που τες είδα μια ματιά μετά που μικρο-έρευνα, διότι εν τες ήξερα) νομίζω αδικεί.

    Η κρίτικη φίλε Νέε εν κάτι που μπορεί να προέρχεται που πολλές πάντες. Σε τούτη τη περίπτωση νομίζω εν ξεκάθαρο ότι προέρχεται που τα αριστερά τζιαι εν καλόπιστη. Αλλά εν τζιαι θέμα συγκυρίας. Εσύ ο ίδιος ρωτάς, που ήταν τούτη η κριτική προηγουμένως. Ακριβώς η απουσία της προηγουμένως δείχνει ότι δημιουργείται ή εντείνεται αναλόγως των περιστάσεων τζιαι κυρίως της στάσης του ΑΚΕΛ απέναντι σε τούτες.

    Η ανάλυση σου της κατάστασης εν σωστή. Εν δύσκολα τα πράματα. Λόγω ΕΕ, 'διδύμου', Κ.Τ, μειοψηφίας στη βουλή, κ.λπ. Ως δαμέ σύμφωνοι. Τι μας λαλεί όμως τούτο; Γιατί σημαίνει αυτόματα ότι πρέπει να γιορτάζουμε τη συμφωνία της ΟΕΒ με τις συντεχνίες; να αποτρέπουμε τες απεργίες; να συμφωνούμε με τη Μέρκελ για δημοσιονομική πειθαρχία; να κάμνουμε μικροπολιτική στα τηλεοπτικά πάνελ παρασυρόμενοι που τον κάθε Βαρνάβα. Ασ μεν περάσουν τα μέτρα.....όμως γιατί να μεν τα στέλνουμε ξανά τζιαι ξανά ώσπου να εμπαιδωθούν ως τα σωστά;

    Η κριτική έννεν τόσο για το αποτελέσματα (είπα το πολλές φορές) αλλά για την έλλειψη προσπάθειας, την αστικού τύπου επιχειρηματολογία, την αποσιώπηση διαχρονικών προγραμματικών θέσεων, τη χειραγώγηση του κόσμου του ΑΚΕΛ που την ηγεσία.

    Για τον ρόλο του κοινοβουλίου, είπεν τα η δισ. Να προσθέσω μόνον ότι το ΑΚΕΛ εδημιουργήθηκεν τζιαι επήρεν τη μαζική μορφή που επήρεν ακριβώς διότι (σε αντίθεση με άλλα ΚΚ) εν είσχιε ουτε κοινοβούλιο τότε, ούτε χρηματοδότηση που το κράτος. Η ιστορία του ΑΚΕΛ η ίδια πρέπει να το προβληματίσει τόσο για το ρόλο, όσο τζιαι για τα όρια του κοινοβουλίου.....

    Για το Κυπριακό εν άλλα τα δεδομένα. Το ΑΚΕΛ ασπάζεται μια εκδοχή του αντί-ιμπεριαλισμού τζιαι με βάση τζείνη μιλά τζιαι πράττει. Διά όμως υπερβολική σημασία στην εξωτερική διάσταση, σε σχέση με τη τοπική. Θκιάβασε το τελευταίο συνέδριο, όπου αναγωνρίζονται τζιαι οι 2 διαστάσεις του Κυπριακού σαν σημαντικές αλλά μόνο η διεθνής αναλύεται διεξοδικά....στο κάτω-κάτω χρειάζεται τζιαι κάποια διορατικότητα για να βρεθεί λύση, η οποία κατ'εμέναν λείπει που το ΑΚΕΛ. Η διαλλακτικότητα στο Κυπριακό δεν ισούται με συμβιβασμό με τους ιμπεριαλιστές νέε, ισούται με σύγκρουση με τον εθνικισμό τζιαι τον συντηρητισμό εντός. Στον ιμπεριαλισμό ενωμένοι εννά αντισταθούμε καλλύτερα

    ReplyDelete
  15. Έστω και κάπως καθυστερημένα [καθώς φαίνεται ότι η συζήτηση με τες γνωστές αντιπαραθέσεις και διχογνωμίες προχώρησε και εν μέρει ολοκληρώθηκε] θα ‘θελα να πω τζι’ εγιώ δκυο τρεις κουβέντες:
    Σίγουρα προβληματίζει η στάση του ΑΚΕΛ [μάλλον η ανοχή του για τη στάση της Κυβέρνηση] πάνω στα εργασιακά. Όμως δεν έχω δει απ’ όσους εκφράζονται τόσο έντονα γι’ αυτή τη στάση και συμπεριφορά του ΑΚΕΛ και της Κυβέρνησης να υποβάλλουν μιαν ολοκληρωμένη υπαλλακτική πρόταση. Κάτι ανάφερε Νέος [ο επίδοξος και εν δυνάμει «νταβατζής ... [που] ... φκάλει τες κορούες στο κλαρί»] για «έστω τζιαι χαμηλόφωνη απαίτηση για έξοδο από την ΕΕ». [Εγώ θα εισηγούμουν και ως πρώτο βήμα την “εθνικοποίηση” των Τραπεζών!!!]... Δηλαδή για να καταλάβω καλά έχουμε την απαίτηση το ΑΚΕΛ να λειτουργήσει ως η αφυπνισμένη συνείδηση των κομμάτων της Αριστεράς τόσο στην Ευρώπη όσο και περιφερειακά; [Τούτο είναι ένα ζήτημα που το έθεσε σε ανύποπτο χρόνο η φίλτατη Disdaimona υπερασπιζόμενη όμως τότε κάποιες πολιτικές του ΑΚΕΛ] ...

    Αναφορικά με το κείμενο του αγαπητού Arkouda, ομολογώ [αμαρτία μου ξημολοημένη – ως γνωστόν είμαι και ολίγο(;) τι diesel-οκίνητος] ότι δεν κατάλαβα αν τελικά υποστηρίζεις την άποψη ότι «'Όσο το χειρότερο, τόσο το καλύτερο'», και ότι τούτος είναι σύμφωνα «... με την Μαρξιστική και Λενινιστική ανάλυση [...] ο τρόπος με τον οποίο δύναται να επέλθει ο σοσιαλισμός στις ανεπτυγμένες χώρες» … Απλοϊκή ερώτηση: Αν είναι έτσι γιατί να στηρίζουμε τη διατήρηση των εργατικών κεκτημένων και δη των υψηλά αμειβομένων εργαζομένων; Ή μήπως μ’ αυτόν τον η ινοβουλευτική αριστερά» μπορεί καλύτερα «να υποσκάπτει τον καπιταλισμό κεφαλαιοποιώντας πάνω στις συγκρούσεις συμφερόντων μεταξύ των αστικών κομμάτων και να οργανώνει την εργατική τάξη και τις πλατιές μάζες με απώτερο σκοπό να ανοίξει το πέρασμα στο σοσιαλισμό όταν ωριμάσουν οι αντικειμενικές συνθήκες». «Για να γίνουν [όμως] αυτά -τόσο η υπόσκαψη και η οργάνωση, όσο και η ωρίμανση, η οποία βασίζεται εν μέρει στα δύο προηγούμενα – [σίγουρα] χρειάζεται η καλλιέργεια ταξικής συνείδησης ...» [και παράλληλα] «... η καταπολέμηση της ψευδούς συνείδησης ανάμεσα σε αυτούς που τυγχάνουν εκμετάλλευσης». Όμως η «ψευδής συνείδηση», δεν «καλλιεργείται» και με την άκριτη στήριξη επί μέρους επαγγελματικών κλάδων βολεμένων από το σύστημα εργαζομένων;
    Πέραν όμως όλων αυτών όταν (επι)κρίνουμε το ΑΚΕΛ δεν πρέπει να λαμβάνουμε πρώτα και κύρια την κοινωνική του Σύνθεση ή/και το κοινωνικο-οικονομικό status των μελών και οπαδών ψηφοφόρων του των οποίων η κοινωνική συνείδηση ΔΕΝ είναι καθαρά προλεταριακή; Άρα [όπως σωστα λέει ακι η DIS], «το ζητημα της συνειδησης τζαι της συνειδητοποιησης εννε ζήτημα σωστής διαφωτισης»
    Αλλά από την άλλη πως γίνεται από τη μια να λέγεται [και πάλι από την Disdaimona] ότι «Το κόμμα δεν πληρει τες προυποθεσεις πλεον ενός αριστερου κόμματος εν έτει 2012» [link: http://arkoudaswrites.blogspot.com/2012/02/blog-post.html?showComment=1328453776687#c1367776743115804081] και την ίδια ώρα να μας λέει ότι «Θα θεωρούσα - εξαιροντας τον Κικη τζαι το κερασάκι των τελευταίων δηλωσεων και μέτρων - ότι το ακελ εκαμεν όπως ακριβως έπρεπε για ενα αριστερό κόμμα την δουλειά του» [link: http://arkoudaswrites.blogspot.com/2012/02/blog-post.html?showComment=1328455668815#c1207897043920715030] και ότι «σημερα το ακελ, σωστα παιζει τον ρολο του στη βουλη» [link: http://arkoudaswrites.blogspot.com/2012/02/blog-post.html?showComment=1328455668815#c1207897043920715030]…
    Τέλος θεωρώ [μ’ όλο το σεβασμό] αυθαίρετη την τοποθέτηση [γα το ΑΚΕΛ] ότι «... αν δεν είχαμε το κυπριακό τζαι την αναγκαιότητα αντιρατσιστικού τζαι αντεθνικιστικού λογου, θα είμαστε πολλά κοντα στη ρητορική του Καραμπελιά». Αντίθετα εγώ θεωρώ ότι είναι λόγω του κυπριακού που κάποτε η ρητορική του κόμματος μπορεί να περιείχε “εθνικές” κορώνες!

    ReplyDelete
  16. Επειδή είμαι αππέξω του χορού, θα πιαστώ από κάτι που είπε ο Ανεφ, κάτι που βέβαια λαλεί το χρόνια σε διάφορα ιστολόγια, τζαι στο δικό του τζαι στου "μακαρίτη" προλετάριου τζαι αλλού: "Πέραν όμως όλων αυτών όταν (επι)κρίνουμε το ΑΚΕΛ δεν πρέπει να λαμβάνουμε πρώτα και κύρια την κοινωνική του Σύνθεση ή/και το κοινωνικο-οικονομικό status των μελών και οπαδών ψηφοφόρων του των οποίων η κοινωνική συνείδηση ΔΕΝ είναι καθαρά προλεταριακή; Άρα [όπως σωστα λέει ακι η DIS], «το ζητημα της συνειδησης τζαι της συνειδητοποιησης εννε ζήτημα σωστής διαφωτισης».

    Ναι, συμφωνώ με τον Ανεφ ότι τα μέλη του ΑΚΕΛ δεν ανήκουν αμιγώς στην εργατική τάξη. Αυτό όμως δεν συμβάινει για μεταφυσικούς λόγους, και δυστυχώς δεν το εξηγεί ο Ανεφ.

    Το ΑΚΕΛ ιστορικά εκπροσωπούσε την εργατική τάξη. Σταδιακά όμως η στρεβλή αντίληψη για μαζικοποίηση και συμμετοχή στην εξουσία οδήγησε το ΑΚΕΛ στο να εκπροσωπεί, όχι την εργατική τάξη αλλά τα μέλη του, τα οποία ναι μεν ανήκαν κάποτε στην εργατική τάξη αλλά σταδιακά αναβαθμίστηκαν κοινωνικοταξικά, ο χτίστης μέλος του ΑΚΕΛ έγινε εργολάβος και ούτω καθεξής. Έτσι το ΑΚΕΛ εκπροσωπόντας τα μέλη του βρέθηκε να εκπροσωπεί τα συμφέροντα μιας άλλης από την εργατική τάξης, με τα αποτελέσματα σήμερα να είναι ορατά:

    Κατάργηση της ΑΤΑ, συμμετοχή στο διάλογο με την ΟΕΒ για χάρη του διαλόγου(;), καζίνα, νοσήλεια, Κυπριακές Αερογραμμές, ΧΑΚ, κτλ κτλ. Ασφαλώς και υπάρχουν θετικά μέτρα, ασφαλώς και αν τα πιάσουμε ένα ένα θα συζητάμε ότι το ένα ήταν αναγκασμένοι να το κάνουν , το άλλο εν υποχρέωση της ΕΕ και άρα το ΑΚΕΛ εν αριστερό κόμμα απλά δεν μπορεί να κάμει αλλιώς. Γνωστή η συζήτηση, γνωστά και τα αποτελέσματα της: Όποιος κάμνει κριτική στο ΑΚΕΛ είναι αντιΑΚΕΛ.

    Τελικά το τσιτάτο που παρέθεσε ο Γρηγόρης είναι όλα τα λεφτά: το αντιγράφω και εδώ:
    "Το να βάζεις την επίστρωση του σταλινισμού ως τεχνικής εσωκομματικού μάνατζμεντ πάνω σε σοσιαλφιλελεύθερο περιεχόμενο τέτοιας υποστάθμης που κάνει τον Μανδραβέλη να φαντάζει Χάμπερμας, τον Χάμπερμας να φαντάζει Κάουτσκι και τον Κάουτσκι να φαντάζει Λένιν δεν σε κάνει κομμουνιστή. Σε κάνει απλώς πολύ, πάρα πολύ αστείο."

    ReplyDelete
  17. Εγώ θα έλεγα, όποιος κάμνει την όποια κριτική στο όποιο κόμμα, να την συνοδεύει τζιαι με ρεαλιστικές εναλλακτικές.

    Να σου πω εγώ τι εκαταντήσαμεν, εκαταντήσαμεν ιερά σύνοδος που δικάζει αιρετικούς σύμφωνα με το εδάφιο τάδε της παραγράφου ταδε του κεφαλαίου τάδε που είπεν ο τάδε.

    Κατά τ άλλα θα έθελα τζιαι γω να απαντήσει κάποιος του άνευ...

    ReplyDelete
  18. Commun Sense,

    Όντως έχω πει [και γράψει] ουκ ολίγες φορές [και στο Blog μου κι αλλού] τη συγκεκριμένη κουβέντα. Έχω την εντύπωση πως η θέση αυτή, δηλ. ότι η κοινωνική συνείδηση μας είναι απότοκο του κοινωνικοοικονομικού μας status αποτελεί θεμελιώδη μαρξιστική αρχή! Και φυσικά το ότι «...τα μέλη του ΑΚΕΛ δεν ανήκουν αμιγώς στην εργατική τάξη [...] δεν συμβαίνει για μεταφυσικούς λόγους...», αλλά για συγκεκριμένους ιστορικούς λόγους.
    Το ΑΚΕΛ ιδρύθηκε το 1942 για να αποτελέσει την νόμιμη πολιτική έκφραση του κηρυχθέντος παράνομου από τους άγγλους αποικιοκράτες Κομμουνιστικού Κόμματος Κύπρου. Στην ιδρυτική του συνέλευση πέραν από τους κομμουνιστές συμμετείχαν και φιλελεύθεροι αστοί [όπως ο Γεώργιος Λαδάς μετέπειτα βουλευτής του ΔΗΚΟ και Πρόεδρος της Βουλής, αν δεν κάμνω λάθος, ή ο Γεώργιος Βασιλειάδης μετέπειτα αρχιδικαστής και ηγέτης το 1972-74 της ΕΣΕΑ, της πολιτικής πτέρυγας της ΕΟΚΑ Β΄]. Τούτο έδωσε μια πλατύτητα στο κόμμα, που μέσα και από τους κοινωνικούς, εργατικούς και αντιαποικιακούς αγώνες του [κατά τις δεκαετίες του 40 και του 50] καταξιώθηκε ως η κύρια πολιτική δύναμη της Κύπρου. Παράλληλα πρόβαλλε διαχρονικά και ως Κόμμα εξουσίας – δεν είναι τυχαίο που επί αγγλοκρατίας κέρδιζε τις δημαρχίες [είτε από μόνο του, είτε μέσω συνεργασιών] σε πολλούς δήμους. Πάντοτε όμως [όλ’ αυτά τα χρόνια είχε μια γερή εργατική/προλεταριακή βάση αποτελούμενη από μεταλλωρύχους, κτιστάες, εργάτες σε εργοστάσια, αγρότες]...
    Όταν μετά την ανεξαρτησία και την ελεύθερη πλέον καπιταλιστική ανάπτυξη της Κύπρου που έφερε και διαφοροποιήσεις στην κοινωνική διαστρωμάτωση και των μελών του ΑΚΕΛ «... τα οποία ναι μεν ανήκαν κάποτε στην εργατική τάξη αλλά σταδιακά αναβαθμίστηκαν κοινωνικοταξικά», το ΑΚΕΛ έπρεπε να αποποιηθεί του ρόλου το ως Αριστερό κόμμα; Ή να αποβάλει τα μέλη του που «σταδιακά αναβαθμίστηκαν κοινωνικοταξικά» [και έγιναν και επιχειρηματίες όπως ας πούμεν developers] και να παραμείνει ένα κόμμα των λιγοστών πλέον προλετάριων [που σήμερα είναι κυρίως ξενοδοχοϋπάλληλοι και εργαζόμενοι στις οικοδομές με τους πλείστους εξ αυτών να είναι ξένοι]; Αλήθεια όταν μιλάμε για εργατική τάξη στην Κύπρο ποιους εννοούμε; Περιορίζοντας όμως την κοινωνικο-ταξική του πλατύτητα το ΑΚΕΛ θα παρέμενε κόμμα εξουσίας ή θα συρρικνωνόταν κι αυτό όπως τα κομμουνιστικά κόμματα της Δυτ. Ευρώπης και ο ρόλος του θα περιοριζόταν; Το ΑΚΕΛ λόγω της κοινωνικής του σύνθεσης δεν μπορεί να παίξει το ρόλο ενός κομμουνιστικού κόμματος. Όμως δεν παλεύει να είναι ένα Αριστερό κόμμα που σε μεγάλο βαθμό εκφράζει τα συμφέροντα των κυπρίων εργαζόμενων. Τώρα αν είναι σε θέση να πραγματώσει και να υλοποιήσει μια σοσιαλιστική επανάσταση [όπως οραματίζονται κάποιοι φίλοι και σύντροφοι], τούτο είναι μέγα ερώτημα, που νομίζω ότι δε είναι της ώρας. Τα πιο πάνω ερωτήματα είναι κομβικά και καίρια και πρέπει να απαντηθούν, αλλά όχι με τάσεις ισοπέδωσης και μηδενισμού κι όχι προκαλώντας τα συναισθήματα πολλών ΑΚΕΛικών!!! Και μ’ αυτό δεν αποκλείω την όποια κριτική προς το ΑΚΕΛ [για αποφάσεις και πολιτικές του] γιατί κι εγώ έχω κάμει τζιαι κάμνω κριτική πάνω σε διάφορα θέματα!
    Στην Ελλάδα η διαφοροποιημένη κοινωνική διαστρωμάτωση των Αριστερών ήταν ένας από τους λόγους της πολυδιάσπασης της. Στην Κύπρο αποφεύχθηκε μέχρι σήμερα, αλλά ειλικρινά έχω την άποψη [και την έχω ξανα-εκφράσει] ότι αν υπάρχει κόσμος εξ αριστερών που νοιώθει δεν τον εκφράζει το ΑΚΕΛ, ας προχωρήσει στην δημιουργία ενός άλλου κόμματος, πραγματικά(;) κομμουνιστικού!

    ReplyDelete
  19. Φίλε Ανευ,

    Κανένας δεν μιλά για επανάσταση. Μιλούμε για αντίσταση η οποία είτε είναι χλιαρή είτε είναι ουσιαστική. Και η οποία πρέπει και αυτή να προσαρμόζεται στο πλαίσιο (π.χ. κρίση). Η εκπροσώπηση διάφορων κοινωνικών στρωμάτων δεν είναι θέμα μόνο του ΑΚΕΛ. Είδες ποτέ τη σύνθεση του ΚΚΕ; Υπάρχουν και εκεί μεσαία και μεγαλομεσαία στρώματα. Υπάρχουν και σε όλα τα ΚΚ και άλλα αριστερά κόμματα σε όλη την Ευρώπη....η εργατική τάξη ήταν από ανέκαθεν διαιρεμένη. Σίγουρα αυτός είναι δομικός λόγος για τον παρατηρούμενο και αυξανόμενο πολλές φορές ρεφορμισμό του άλφα ή του βήτα ΚΚ. Αλλά όχι δικαιολογία για τα πάντα, δεδομένης τουλάχιστον της ακόμα ισχύουσας ιδεολογία/τελεολογίας του.

    Πέραν τούτου φοβάμαι πως δεν είναι 'λιγοστοί' οι προλετάριοι ή τα χαμηλά στρώματα. Πολλοί από αυτούς είναι μετανάστες του οποίους το ΑΚΕΛ (αφού δεν φέρνουν ψήφους) ποτέ δεν αγκάλιασε πραγματικά, άλλοι είναι κομμάτι της αποχής και άλλοι ανήκουν σε άλλα κόμματα πολύ απλά διότι το ΑΚΕΛ ποτέ δεν τους φάνηκε ιδιαίτερα ριζοσπαστικό σε σχέση με το κόμμα που τους στεγάζει.

    Αυτό που ο κομμουν σενς αποκάλεσε στρεβλή πολιτική είναι (νομίζω) ακριβώς η οποιαδήποτε έλλειψη κριτηρίων για τα μέλη του κόμματος όσο αφορά την πραγματική τους ιδεολογία. Ενώ από την άλλη παίζει ρόλο και η οικογένεια ('ο συγγενής του συντρόφου'). Αποκλείονται όμως εργάτες και (ιδιαίτερα) διανοούμενοι που είναι πιο ριζοσπαστες αριστεροί από το ίδιο το κόμμα -το ΑΚΕΛ τους κλείνει την πόρτα ακριβώς για να διαφυλάξει τόσο τη φυσιογνωμία του όσο και την ηγεσία του.

    ReplyDelete
  20. Arkouda,

    Διαφωνώ με κάποιες επιμέρους τοποθετήσεις, αλλά επειδή δεν έχω χρόνο τώρα ίσως επανέλθω αύριο ...
    Όταν όμως λες ότι «αποκλείονται όμως εργάτες και (ιδιαίτερα) διανοούμενοι που είναι πιο ριζοσπαστες αριστεροί από το ίδιο το κόμμα -το ΑΚΕΛ τους κλείνει την πόρτα ακριβώς για να διαφυλάξει τόσο τη φυσιογνωμία του όσο και την ηγεσία του», νομίζω πρέπει να το συγκεκριμενοποιείς κιόλας. Εκείνο που πρέπει να κάμει το ΑΚΕΛ [γιατί πραγματικά λείπει] είναι η σύσταση και λειτουργία επιστημονικών γραφείων που θα ασχολούνται πιο εξειδικευμένα με διάφορα σύγχρονα ζητήματα και να προτείνουν λύσεις εξ αριστερών. Αδιανόητο να μην είχε γραφείο για στρατιωτικά ζητήματα. Αναζητούνται διανοούμενοι όμως ... Κι εγώ εδώ και μέρες ψάχνω στον Τύπο για μια απάντηση [από ακαδημαϊκό ή άλλο άνθρωπο των Τεχνών και των Γραμμάτων] στα γραφόμενα στον Καθηγητή του Πανεπιστημίου Κύπρου κου Χαρίδημου Τσούκα ή στες εθνικιστικές εξάρσεις και τα λεγόμενα [για τη κυπριακή διάλεκτο] ενός άλλου Καθηγητή κάποιου δόκτορα Ξενή, ή στις λαφαζανιές του Αρχιεπισκόπου αλλά εις μάτην! Δεν μπορούν να λειτουργήσουν κι από μόνοι τους, πρέπει να είναι ενταγμένοι στο ΑΚΕΛ;

    ReplyDelete
  21. Ανεφ, μερικά σχόλια στο σχόλιο σου:

    1. Το ΑΚΕΛ ιδρύθηκε το 41 όχι το 42.

    2. Δεν είπα ότι το ΑΚΕΛ «έπρεπε να αποποιηθεί του ρόλου του ως Αριστερό κόμμα ή να αποβάλει τα μέλη του…». Αυτό που είπα είναι ότι συνέχισε να εκπροσωπεί τα μέλη του και όχι την εργατική τάξη. Δηλαδή αντί να συνεχίσει να εκπροσωπεί την εργατική τάξη, συνέχισε να εκπροσωπεί τα μέλη του και όταν ο χτίστης έγινε μεσαίος, εκπροσωπούσε τον μεσαίο, όταν έγινε εργολάβος, εκπροσωπούσε τον εργολάβο μέλος του. Δυστυχώς. Προφανώς αν συνέχιζε να εκπροσωπεί τους εργάτες ανεξάρτητα με την αναβάθμιση των μελών του, οι χτίστες που έγιναν εργολάβοι κάποιοι από αυτούς θα εκφράζονταν μέσα από κάποιο άλλο κόμμα που θα εκπροσωπούσε τα συμφέροντα τους. Τα «πρέπει» δεν τα συμπαθώ, γι’ αυτό και δεν λέω ότι το ΑΚΕΛ έπρεπε το ένα και πρέπει το άλλο. Καταγράφω τη διαπίστωση μου.

    3. Λες επίσης «Περιορίζοντας όμως την κοινωνικο-ταξική του πλατύτητα το ΑΚΕΛ θα παρέμενε κόμμα εξουσίας ή θα συρρικνωνόταν κι αυτό όπως τα κομμουνιστικά κόμματα της Δυτ. Ευρώπης και ο ρόλος του θα περιοριζόταν;». Ασφαλώς και δεν θα ήταν ένα κόμμα της τάξης του 33%. Ασφαλώς και δεν θα ήταν στην κυβέρνηση. Ασφαλώς και δεν θα έκανε διάλογο με τους εργοδότες. Πολύ πιθανόν να ήταν στους χώρους δουλειάς και να οργάνωνε τους εργαζόμενους κύπριους και ξένους. Η απάντηση βέβαια σε αυτό το επιχείρημα (όχι από τον Ανεφ, γενικά μιλώ) είναι ότι «θα έρτει ο Συναγερμός και θα δείτε τα χειρότερα, ευτυχώς που είμαστεν τζαι μεις τζαι περιορίζουμεν τες απώλειες». Την απάντηση αυτή να την πούμε στες οικογένειες που ο ένας εν άνεργος τζαι ο άλλος απλήρωτος μήνες, με 3 φοιτητές έσσω τους τζαι τα χρέη να μεν καταλάβουν τίποτε. Να τους πούμεν να μεν διαμαρτύρουνται διότι αν ήταν ο Συναγερμός ήταν να σιειρόττερα.

    4. Γράφεις ότι «Όμως δεν παλεύει να είναι Αριστερό κόμμα που σε μεγάλο βαθμό εκφράζει τα συμφέροντα των κύπριων εργαζομένων» εννοώντας προφανώς «δεν παύει». Ναι, εν μέρει ισχύει αυτό που λες. Με την πλειοψηφία των χαμηλών στρωμάτων της εργατιάς να είναι αλλοδαποί, το ΑΚΕΛ εκφράζει τους κύπριους εργαζόμενους, και όχι τους εργαζόμενους της Κύπρου.

    5. Δεν υπάρχει τάση ισοπέδωσης, όμως αν τα αισθήματα κάποιων ΑΚΕΛικών προκαλούνται με αυτές τις διαπιστώσεις, αυτό δεν αφαιρεί το δικαίωμα από όποιον θέλει να ασκήσει την όποια κριτική.

    ReplyDelete
  22. Η συζήτηση που γίνεται για το ΑΚΕΛ κι αν έχει ξεφύγει από την εργατική ταξική του βάση εν είναι κάτι καινούριο: Διαβάσατε το βιβλίο του Δίγκλη όπου συζητείται από την ίδρυση του το θέμα; Έξαλλου η κριτική τούτη έγινε το 1948 με την αυτοκατάργηση της ΚΕ και την αυτοκριτική των μελών γιατί "κυριάρχησαν μικροαστικές τάσεις". Επίσης αξίζει να δείτε κείμενα κριτικής κατά του ΚΚΕ ότι κατά την δεκαετία του 1990 άλλαξε η ταξική του βάση κι είχε γίνει κόμμα των εργολάβων κτλ κτλ. Και ασφαλώς παραπέμπουν σε συζητήσεις για το κόμμα στις αρχές μέχρι τα μέσα του 20ου αι. Τα λέω τούτα γιατί αισθάνομαι ότι δεν αξιοποιούμε την γνώση που έχουμε αποκομίσει από τις συζητήσεις γύρω από κόμμα και την διαλεκτική κόμμα-τάξη-κοινωνία. Δυστυχώς μέρος της κριτικής ήταν σωστή, αλλά οι «λύσεις» που επιβλήθηκαν σκότωσαν την δημοκρατία στο κόμμα και επέβαλαν για λόγους σκοπιμότητας συστήματα γραφειοκρατικού συγκεντρωτισμού κτλ.

    Η ανάλυση του Αρκούδα ορθά εντοπίζει την αντίφαση που πηγάζει από το γεγονός ότι το ΑΚΕΛ βρίσκεται στην κυβέρνηση – δεν θα έλεγα τόσο εύκολα στην εξουσία: Αν το έλεγα έτσι τότε είτε θα είχα άλλη αντίληψη για τη ουσία του καπιταλιστικού κράτους ή θα είχα άλλη αντίληψη για το ΑΚΕΛ. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχουμε να κάνουμε αντιφατική κατάσταση με τάσεις αν γέρνουν και προς διάφορες κατευθύνσεις. Ωστόσο έχω την εντύπωση ότι η κριτική του Αρκούδα και των άλλων φίλων που συμφωνούν και κινούνται το ίδιο μήκος κύματος, ενώ ορθά αναφέρονται σε τάσεις ή κάποιες καταστάσεις τείνουν να έχει ισοπεδώσουν κι έτσι αδυνατούν να διακρίνουν την τεραστίων διαστάσεων αντιφατική κατάσταση στην οποία βρίσκεται το ΑΚΕΛ. Κατηγορείται ότι είναι «κόμμα εξουσίας» κι αντί να θέλει να ανατρέψει τον καπιταλισμό τον διαχειρίζεται, ενώ η Δεξιά το κατηγορεί ότι είναι «ανίκανο να κυβερνήσει λόγω ιδεοληψιών ή/και ότι «έχει πουλήσει τους εργάτες τους οποίους δήθεν θέλει αν εξυπηρετήσει». Κί όμως βρίσκεται στην εκτελεστική εξουσία σε ένα σύστημα που θέλει να το αποβάλει: όσο κι αν προσπαθεί να προσαρμοστεί και αν ενσωματωθεί το ίδιο το καπιταλιστικό κράτος και η αστική τάξη θέλει να το εξοβελίσει. Αυτό το ξεκάθαρο γεγονός φαίνονται να παραγνωρίζουν διάφοροι φίλοι.

    Στον αντίποδα ο Νέος φαίνεται να προσπαθεί να γίνει ο τιμητής τους ΑΚΕΛ και μάλιστα με όρους που δεν βοηθούν την συζήτηση να προχωρήσει. Έχω την εντύπωση πως ο «Νέος» χάνει την ουσία μιας πολύ σημαντικής κριτικής που γίνεται εδώ και που πρέπει να γίνει επιτέλους, έστω κι αν οι όροι βάση της οποίας γίνεται είναι προβληματική γιατί έχει μηχανιστικό χαρακτήρα και θα έλεγα ότι δεν είναι διαλεκτική, ούτε συγκροτημένη ως μέρος μια αμφίσημης διεργασίας που καθόλου δεν έχει ολοκληρωθεί. Από την άλλη αισθάνομαι ότι ο τρόπος που αντιμετωπίζεται σαν «εγκάθετος» είναι κι αυτός προβληματικός.

    Εμένα με ενδιαφέρουν κατά κύριο οι θέσεις και η λογική που αναπτύσσεται, αλλά και η μέθοδος, ο λόγος, ο τρόπος και η συμπεριφορά έχει τεράστιο ρόλο…

    Νομίζω ότι τόσο ο Αρκούδας όσο ο commun sense αγγίζουν την καρδιά του ζητήματος όταν αναφέρονται στους μετανάστες – το ίδιο ισχύει και για τους τ/κ βέβαια. Εκεί περνούμε από το αφηγημένο στο συγκεκριμένο. Είναι το εξαιρετικά δύσκολο ζήτημα όπου δοκιμάζεται ο Αριστερός, ο κομμουνιστής. Οι μετανάστες εργάτες, που ως επί το πλείστον είναι θύματα εκμετάλλευσης και βρίσκονται στο χαμηλό υπόστρωμα της εργατικής ιεραρχίας δεν είναι αυτόματα συνειδητοποιημένοι ή σύμμαχοι. Αλλά θέλει ανάπτυξη το θέμα.

    Για την ΑΤΑ τα πράμα εν πιο περίπλοκα – νομίζω ότι ο Γρηγόρης μπορεί μας πει πολλά παραπάνω…

    ReplyDelete